Boşanmak mı zor, katlanmak mı?

Herşey bitmiştir artık, ne paylaşacak bir duygu, ne saygı ne de sevgi kalmamıştır aranızda, önünüze gelen herkese kötüler olmuşsunuzdur eşinizi, her söylediği her yaptığı batıyordur artık, yüzünü görmek sesini duymak içinizi sıkıyordur...

Ama iş boşanmaya geldiğinde özellikle kadınlar hayır asla olmaz yuvamı yıkamam, çocuklarımı babasız büyütemem, ben yalnız ne yaparım gibi saçmasapan düşüncelerle hem karşısınkine hemde kendisine hayatı çekilmez kılarlar. İş bu boyuta varana kadar herşeyi asıp kesen eşler ayrılığın adı boşanma olunca, birden herşey çok güzelmiş de bu aşamada bozulmuş gibi kendilerini kandırırlar.

Birşeyler bittiyse düzelmez, ne çocuklarınız, ne değişen duygularınız, ne çevre, ne de herhangi bir kurtarıcı yoktur artık bırakın herkes kendi hayat yolunu yeniden çizsin, hiçbirşey için geç değildir, kimse vazgeçilmez değildir bu hayatta, bozulan ilişkilerden etkilenen çocukların psikolojileri inanın, evde yaşanan geçimsizlikten etkilenen çocuklardan çok daha iyi olacaktır benim görüşüm.

Dünyaya bir daha gelmeyeceğimizi hesaba katarsak bırakalım artık şu sahiplenme duygusunu, kimse kimsenin hayatının sahibi değildir, ne anneniz ne babanız ne de çocuklarınız hele helede kendinize eş seçtiğiniz insan , bunlar sadece hayatta insana sunulan mutluluklar, paylaşımlardır. Herşeyin bir sonu vardır unutmayalım, kısacık yaşantımızda mutlu olmak varken, hırsımıza, kinimize, nefretimize uyarak sadece kendimize zarar vereceğimizi unutmamalıyız.

Dünden çıkarttığımız dersle bugünü yaşayabiliriz ama yarına çıkabileceğimizi garanti edemeyiz.

Sevgiyle dolu bir yaşantımız yoksa bırakalım giden gitsin, hayat bizim ve inanıyorum ki bu dünyada Allah herkesin hayatını anlayışla paylaşacağı bir kişi daha yaratmıştır.

Karşılaşabilmeniz dileğiyle...