Boşanmanın da bir adabı vardır!

Ya hayat amma zor be kardeşim. Hep dillendiriyorum ama inanın bazı şeylere inancımı yitirmek üzereyim. Her an kötü süprizler köşebaşından dönüp normal seyrinde giden hayatımı karartacakmış gibi düşünmekten gerçekten sıkıldım. Hergün başka hayat hikayeleri duyuyorum. En son duyduğum ise birkaç senaryo yazarının oturup yazdığı ve bizim de televizyonda izlediğimiz cinsten nerdeyse.

Ben anlamıyorum boşanmaların böyle revaçta olduğu bir dönemde evlilik ne kadar doğru. İnsan kendine bile zar zor güvenirken hayatının belirli bir döneminde tanıştığı ve her gece aynı yatakta birlikte uyuduğu kişiye ne kadar inanmalı. İnanmayı bırakın ne kadar güvenmeli. Düşünüyorum, gerçekten ama gerçekten bu kadar kolay mı boşanmak ve altında yatan gerçek nedenleri. Herşeyi bir kenara bırakalım boşanmaya karar verdiysen bile neden çekip giderken hayatı kalan kişi için cehenneme çevirmeye çalışırsın. Hiç mi vicdan yok bu insanlarda? Hadi artık sevmiyorsun anladık, tamam aynı evde de yaşamayacaksın ona da tamam ama ufacık çocuktan ne istiyorsun be kardeşim. Yuvanı yıktığın yetmiyormuş gibi bir de giderken eşim dediğin insanı don gömlek bırakmak neden? Neden bu kin ve bu öfke? Ya sen değil miydin severek ve aşık olarak evlenen? Kararmış günlerinin ışığı değilmiydi o? Koklamaya kıyamadığın, onsuz uyuyamadığın eşin değil miydi? Şimdi ne değişti? Konuşarak ve anlaşarak boşanalım deyip ne var ne yoksa götürmek neden? Kaldı ki ortada ne aldatma var ne de ihanet ki onlar bile olsa bunun bedeli bu olmamalı.

Bir sürü sebebi olabilir boşanmaların anlıyorum ama insan gibi boşan. Herşeyin bir adabı uslubu vardır. Herşeyi harabeye çevirip çekip gitmek insanlığa yakışır mı? Kabul ediyorum incinen duyguların, kırılan kalbin bir bedeli olamaz ama böyle vicdansızlığı benim aklım almıyor. İnanın almıyor.

Yok kardeşim çivisi çıkmış bu dünyanın. "Eşim" dediğin kişi bunları yapıyorsa başkaları kim bilir neler yapar diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum.

Acaba dışarıda hala güvenilecek birileri kaldı mı?

Kaldı mı?