Boşluk bırak son vedada

KISIM_1   

Uykusuzluğum bazen midemi bulandırıyor Anjela. Gözlerimden çaresizce uyku kırıntıları dökülüyor. Dalsam ruyana belki seni görürdüm diye korkuyorum ama çaresizce de kollarımı sana dolamak istiyor  bedenim. Hava serin, gökyüzüm derin ve sen hala kanatlarını bana çırpıyorsun alelacele. Camdan bakışlarım olursun bazen ; gözlerim dalsa da aşkının gri şerbetliklerine.

KISIM_2

Sesini aç yalnızlığın sonuna kadar; kulakların patlasa da. Duymanı sağlayacak kadar sev beni bağıra çağıra son celsede. Kelebekler uçsun son ruyanda rüzgar gibi güçlü ama nereye estiği belli olmayan. Çarelerinde yitirdiklerini ara ve bul Anjela. Ara ki bul sonunda.

KISIM_3

Ben seviyorum demiştin ya hani; hatırlat kendine bu eşsiz dileğini. Havanın soğukluğunu hisset damarlarında. Anjela ! Sana susuyorum duymuyor musun sessizliğimi ? Yoksa aşk kapakçıklarını mı kapattın kilidini kırana kadar ? Sana sustukça ölüyorum solumuyor musun debelenişimi ? Ve hala bağıramıyor musun kocaman ayrılığın şerefli senfonisini; boşluk bıraktığın son veda kelimesinde ?

SON_KISIM :

Nefret akar durur kayalarda, ince ince kanar damarlarında ve sesini sonuna kadar açtığın çığlıklar artık leyleklerin son göçünün notalarıydı. Do_Re_Mi'ydi sadece ve sakince . . .  

Gökhan Cenker