Bozkırın Kızı

Ben hep bozkırın kırılgan, ürkek kızıydım
Şerha şerha yarıktı düşlerimdeki toprak
Bozkır çocuklarının çoban yıldızıydım
Okyanuslar bize sonsuzluk kadar uzak 

Oysa tohumum kent toprağında çatlamış,
Dondurucu zemheri ayazına inat.
İlk dallarım kent rüzgârlarında salınmış,
Engin göklere açmak isteyerek kanat. 

Kente yağan isli yağmurlar ertesinde,
Yaprağımda çiğ açmıştım ilk çiçeğimi.
Döndüm hep yüzümü puslu kent güneşine,
Güne sevdalı günebakanlar misali. 

Yine de... ne kurşuni göğünü sarındım
Ayaz gecelerime yorgan niyetine,
Ne de gri gökdelenlerinin sığındım
Avuç içi kadar yapışkan gölgesine... 

Hiç sek sek oynamadım köşe bucaklarda
Takılmadı telgraf teline uçurtmam
Salınmadım asfalt kokulu sokaklarda
Boşuna değil engin bozkırlara kaçmam 

Ben hep bozkırın kırılgan, ürkek kızıyım
Şerha şerha yarıktır düşlerimdeki toprak
Bozkır çocuklarının çoban yıldızıyım
Okyanuslar bize sonsuzluk kadar uzak

1998