Bozulmayan vade

eyyy benim kin ve öfke batağına batmış

acılara gark olmuş memleketim

ne göğü mavi ne dalı yeşil ne de toprağındaki başak sarı

dağlarında kanlı kardelenlerin toprağa düşmüş başı

cümlemiz,  yollarında yaban / cı

kara toprak ahval etti halini / dedi boğuluyorum kanla

azrailim dedi yüklemeyin bana vebali

varın gidin babalananlara sorun bu hali

bu ahvalden azade sanmasınlar kendilerini

sahte dünyaya secde edenlere söyleyin tembihlerimi

elbette ki dört kolluda hepsinin var nasipleri

biliniz efendiler beyler

size doğacak gün, doğmayacak onlara bir defa daha

nabızda artık sükût vurmakta

kınaları kurumadan daha, ana kuzuları düştüler toprağa

bitmeyecek bir iğretilik yerleşti hayata

zaman koptu dibinden düğüm tutmaz ebedi

sarmaya başladılar uçsuz keder çilesini

rüzgâr ne yandan eserse essin nafile

çıkmaz ölüm kokusu sardı evleri

sevgisi çalınmış hayata yürürken, dünün payıyla büyüyecek bebeler

bozulmayan vadeye konulmuş hasreti bilmeden

hergün tazelenen akşamın koyu gölgeleri gözlerinde

ilahı, baba uçurtması bekleyecekler

Hâdiye Kaptan

©- Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/ veya temsilcilerine aittir.