Bu Kadar Kirli Değildi Dünya

Bu şiire başladığımda nerde,

Şimdi neredeyim?

Engelli yollardan geçtim.

Bakışlarımda ilkbahar mevsimi

Sağanak yağmurları bekleyen,

Yaz sonu hüzünlerinde!

Puslu pencerelere benzeyen gözlerim,

Geçti her mevsimim bitki örtüsünden

Oysa şimdi içimdeki sevda bahçesinde,

Yepyeni bir mazi yarattım şiirlerimde.

Daha önce de başka şiirlerde konaklamış,

Bir düşün, sevgiyle güzelleştirilmiş bir dünya

Bakarken mutluluk penceremden hayata,

Yıllar rüzgâr gibi geçip gitmiş yanımızdan

Gençliğimizi rüzgâra verdiğimiz yıllar!

Bu şiire başladığımda nerde,

Şimdi neredeyim?

Umutlarım vardı. Bir de yazamadığım sözcükler

Sonra uzun uzak yollar, pembe hayaller

Ömür dediğimiz usul, usul eriyen bir mum

Büyük bir şaşkınlık kaldı o fırtınalı günlerden

Ağır sınavlar vermiştik değişen ruh ikliminde

Anılar biriktirdik hayat hikâyelerimizde...

Ödünç almadım hiç kimseden hiçbir şeyi

Saf ve sahici yaşayıp, saf ve sahici ölmek için

Çocukluğumuzda dünya bu kadar kirli değildi

Aşklar ipek yolu kadar uzun yaşanır,

Oysa çocukluktan kalmaydı gökyüzünün mavisi

Kirlenmiş dünyada bir tek şiir yazmayı biliyordum

Bir şiir yaşatır her şeyi yaşamın anlamı solduğunda

Ben yoluma devam ederken bir şiirin ortasında

Yaşamsa yerli yerinde..  Kirlenmiş her şey…

Yorgun kalemim