Bu kadar neden acele ettin!.

Tam sayamadım, ama 40 yıl. Bir insan ömrünün hemen hemen yarısı kadar. 35 yıl aradı. Tanıdık herkese sordu, gittiği yeri bilen biri varmıydı, acaba diye. Cevaplar hep olumsuzdu. Çaresizlik içinde hep olumsuz cevaplara alışmıştı, bu kadın. Ama hayat devam da ediyordu. Ne zaman bir doktor görse hep onu sormak geçerdi aklından. Ama alacağı cevap belli idi.

Son konuşmalarını hatırladı, seni özledim. Ben şimdi senden uzaktayım. Ama yakında geleceğim diyordu. Bu konuşma esnasında bağlantı koptu. İşte bu kopan bağlantı ilede iki kişi sonsuza kadar ayrılmış oldu. Kadın böyle bir şey düşünmek istemiyordu ama, kader kendi istediği doğrultusunda yaşam şeklini belirlemişti. Bundan ne kadının, ne de adamın haberi vardı.

Kadın evlendi, ama unutamamıştı, bu adamı unutması da imkansızdı. Yıllar geçti. Kar lapa lapa yağarken hatırladı onu, baharda ağaçlar filizlenirken, doğaya merhaba derken hatırladı onu, yazın kızgın sıcağında hatırladı onu, sonbaharın hüzünlü gölgesinde hatırladı onu. Ama o yoktu. Bulamamıştı.

Bir gün, bir yerden bulmak istedi, başardı da gelen mesajı heyacandan tam okuyamamıştı, verilen numaranın ona ait olduğunu sandı, kalbi hızla çarptı ve aradı. Telefon çalarken mesajı bir daha okudu, evet onun telefonunu alabileceği çok yakınını bulmuştu.

Ne söyleyeceğini bilemeden, karşıdan gelen sesin ne dediklerini dinledi ve oracığa yığılmamak için kendini zor tuttu, evet düşünmek istemediği bir cevap ile yüz yüze geldi. O çok mükemmel, çok iyi kalbli, yardımsever adam bu hayattan göçüp gitmişti.

Arkasında onu çok sevenlerini bırakarak. Biraz daha dayansaydın, ne olurdu be canım.

Şimdi sana, o kadın TANRI dan mekanın CENNET olsun demekten başka hiç bir çaresinin olmadığı görüyor.

Gözlerden akan bu yaşlar, sana, o kadını duyuyorsan sadece sanadır.

RAHAT UYU, TANRININ SENİ CENNETİNİN EN GÜZEL YERİNDE AĞIRLADIĞINI BİLİYOR.