Bu kadarcık değiliz ki

Bir dostum, 'MB'deki yazın hayatımın (!) nasıl gittiğini sorduğunda, kendimi tekrarlamaya başladığımı söyledim. Güldü. Sen 'bu kadarcık değilsin ki' dedi.

Kendimi tekrarlamaya başlamak eksik bir tanım belki ama, kafamdaki bir çark durdu bugünlerde. Nedenleri başında kendimle ilgili olanlar var, yadsıyamam. Ama şimdi onları değil MB ile ilgili olduğunu düşündüklerimi yazayım;

Bir şeyler var, bir huzursuzluk tarif edemiyorum, çünkü anlamıyorum.Bir 'çok okundum okunmadım, bir strateji karmaşası, bazı blog yazılarının belli kişilerle özel sohbet havası', birileri, birilerine daha yakın galiba, ya da birileri ayrı bir sohbet içinde (forum gibi), biz diğerleri ayrı bir telden çalıyoruz. Yani kendimi, (benim gibi hissedenler varsa onları da), bir şeylerin dışında kalmış gibi hissediyorum. Ama neyin dışı???derseniz. Tarifi yok.

Sanki üçlük sayı yarışmasında sayı atan bir basketçinin ritmini kaybetmesi gibi MB'da da ritm ahengi bozuluverdi. Aslında yazılar yazılıyor, okumaya çalışıyorum. Kendim de yazıyorum ama tadı değişti, sanki sadece ben değil de MB'de kendini tekrarlamaya başladı.

Bugünlerde görevimi yerine getirmeyen biri gibi hissetsem de yazamıyorum. ''Tanıdık satırlar, tanıdık temalar, tanıdık temalara tanıdık yorumlar...' okuduğumda benim gibi yazamayıp da şartlarını zorlayan başka yazarların varlığını da sezinliyorum. Sanki çemberi daralttık da hepimiz aynı noktanın etrafında dön babam dön dönüyoruz.

Oysa biz profesyonel yazarlar değiliz, MB bizim işimiz değil, kazanacağımız bir yarış değil, keyfimiz, paylaştığımız bir zevkimiz. Belki de bu zevkin tadına yeniden varmak için ritm bozukluğunun geçmesini beklemek gerek. Bu her şeyde böyle olmuştur. Ritm bozulur, sonra yerini bulur. MB'de ritmin bulunacağı nokta, yazar ve okurların çok okunmayı, yıldız olmayı değil anlatmayı ve anlaşılmayı hedef edindiği nokta olacaktır diye düşünüyorum.

Çünkü

Biz 'bu kadarcık değiliz ki:).'

Herkese sevgilerimle.