Bu sefer sahiden gidiyorum

Kendimle savaştığım zamanlardayım,

Ben bana karşıyım, olanlar karşısında.

Vücudum toprağa gömülmüş, son taşı ben atmaktayım.

Akan her kan, bir damla susandırıyor beni, o kadar…

Senden sonra kaldığım susuzluk gibi değil, hiç bir şey.

Bir oyuncu gibiyim, dünyama atılan her haykırışa,

Ve bir yabancıyım kendime,

Öyle ki…

Artık hakim olamıyorum yüreğime.

Tanıyamıyorum, bu denli kim ürkütmüştü?

Bir delikanlının gözlerine bakamamayı,

Böyle, yalın aya kaçmayı sevdalardan.

Ve

Ayaklarıma batan hiçbir taşın,

Yüreğim kadar acıtamayacağını…

Kim öğretmişti bu insafsızca küfürleri ağzıma,

Ve sen miydin? Artık denize karşı oturan,

Tüm yaşadıklarımıza rağmen,

Artık ne maviliği kalıyor denizin, ne de berraklığı suyun…

Toprağın yumuşaklığı beni derinlere sürüklüyor.

Attığın son taş ağrıma gidiyor.

CEYLAN GÜRBÜZ