Bu şehirde ben bir başıma

Pencereler bile birbirine dönük bu şehirde...

Yüreğimin sızıntıları; coşkularımı, ümitlerimi ayağa kaldırıyor. Susarak anlatıyoruz belki anlatılması gerekenleri. Gökyüzü bir maviyi daha kaybediyor bugün kendisinden. Gözlerimin kanatlanan tuhaf gölgesi durmadan yükseliyor.

Boynumuza sarkıtılmış bir urgan gibi duruyorken hayat, bir ömür daha geçiyor bu şehirden...

Evet gül yüzlü insalar size sesleniyorum, yüreğinize.

Görkemli şehirlerde de olsa onurlu bir yürüyüşün ayak sesleridir kopan fırtına. Cennet meyveleri biriktirme vaktidir bu an...

Ey kalbimin gözyaşları!

Ağla ve kabart toprağını... Güller açsın kırış kırış olmuş tertemiz yüreklerde...