Bu ülkede Hrant Dink olmak

Yitirilmiş zamanlara inat zamanlar yaratarak varlık mücadelesi veren kutlu insanlar doğdu bu ülkeye. Tanıklığını yaptı tarihin. Ve izdüşümü bir hayatı yaşamak zorunda bırakıldı yıllarca. Küçüktü ve gücü yoktu. Özgürce tasarruf hakkına sahip olduğu tek şeyi vardı. Düşünmek…

Kendisi mi istemişti Ermeni, Kürt veya Türk olarak doğmayı. Depreşen binlerce sorular karşısında düşünmeden durabilmesi imkânsızdı. Küçüktü, ama umutları ve düşündükleri yüreği kadar büyüktü. Kendi gerçekliğinden kaçan çevresindeki insanlara inat gerçekliğine sıkı sıkıya sarılıyordu. Ermeni olduğu ve Ermeni olmayı sevme gerçeği. Günler, geceler, aylar yıllar peşine taktığı kutlu insanı büyütüyordu artık. Büyüdükçe gerçekliğinin farkına daha da varıyordu. Artık gerçekliğin dayanılmaz ağırlığını okuduğu kitaplarda, konuştuğu insanlarda, yaşadığı her olayda hissediyordu.

Biyolojik yetimliğinin yanında ülkesinin de yetimi oldu. Yıllarca yaşadığı burukluğu geleceğine başarı olarak işledi. Artık bir şeyler yapmalıydı. İhsanların kendilerini anlamaları, yanlış öğretilen Ermeni gerçeğinin anlatılmasını ve bu ülkeye bağlılıklarını… Ermeni Patrikhanesi’ne, <ı>"Ermeni toplumu çok kapalı yaşıyor, kendimizi iyi anlatırsak önyargılar kırılır" diyerek bu amaçla Türkçe ve Ermenice bir gazete çıkarmayı önerdi. Önerisinin kabulü üzerine gazetenin Agos gazetesinin yayın yönetmenliğini ve başyazarlığını üstlendi. Ülkesindeki yetimliğini, Ermenileri anlatacaktı. Yıllarca bunun mücadelesini verdi. Zaman zaman yanlış anlaşıldı, yanlış anlatıldı. Ama o pes etmedi. Mücadelesini sonuna kadar sürdürecekti.

Zaman Azrail’e tetiklerken kendisini Hrant Dink’i menziline aldı. Bir provokatörün kurşunuyla dünyaya elveda demek zorunda kaldı. Fikren mağlup olduğumuzda şiddete başvurma eğilimimiz değerli bir insanın daha ölümüne sebep oldu. Asıl kahramanlık silahla değil, kalemledir. Hrant Dink’te mücadelesinin kahramanı olarak aklımızda ve yüreğimizde yer edindi.

Ne mutlu Hrant Dink’lere…