Bu vatan bizim

Dün İzmir'den Bodrum'a döndüm. yaklaşık 12 gündür İzmir'de çocuklarımla beraberdim. Onlardan uzaklaşmak bana çok zor geldi. Hele küçük kız torunumdan ayrılmak çok koydu bana. Onun Sandalyeye Salyende diyen sesi hala kulaklarımda.

İzmir'deki son gecemizde çok güzel bir etkinliğe davetliydik. Zaten misafirliğimizi de bu etkinliği izlemek için uzatmıştık.

Büyük torunum Ural Tütüncü Işıkkent İlköğretim okulunda okuyor. Umarım okulun ismini yanlış hatırlamıyorumdur.

22 Mayıs gecesi okulun Konferans salonunda bir floklor gösterisine şahit olduk. Çocuklarının gösterisini seyretmek için ebeveynlerin tıklım tıklım doldurduğu salonda sahnede bir ekran ve iki yanında Türk Bayrağı ve Atatürk posteri asılı idi. Güzel bir mizansenle hazırlanan gösteri yaşça göstericilerden daha büyük biri kız diğeri erkek iki genç öğrenci tarafından sunuluyordu. Zaman zaman duygularımıza tavan yaptıran  eşsiz şiirlerle bezenen bu sunumda Türkiye'ye misafir gelen üç yabancı öğrencinin ülkemizi tanıma amaçlı gezilerinin konu edileceğini öğrendik etkinlikte.

Etkinlik once Silifke türküsünün fon olarak çaldığı Silifke yöresi halk dansları ile başladı. Bütün bu gösteriyi gerçekleştirenler sadece ilkokul üçüncü  ve dördüncü sınıf öğrencileri.Dokuz ve on yaşlarındaki kızlı erkekli öğrencilerin kıyafetleri, dansları, uyumları harıkaydı.

Bu gösteriyi sırası ile Karadeniz yöresi dansları,Artvin yöresi dansları izledi. Hele Ege Bölgesi danslarında Efeler ve kızlar harikaydılar.

Gösterinin sonunda ise aralarında benim torunum Ural,Tütüncü'nün de bulunduğu dördüncü sınıf öğrencileri Kafkas dansları yaptılar.

Bütün bu gösteriler sırasında arkadaki dev ekranda ilgili yörenin nefis doğal güzelliklerini yansıtan fotoğraflar yer aldı. Fotoğrafların olmadığı anlarda da ekranda bir yazı vardı.'Bu vatan Bizim.'

Ben bütün gösteriyi gözyaşları içinde seyrettim. Sanırım salondaki herkes benim gibi çok duygulandı. Seçilen  yöresel müziğin verdiği coşku, vatan sevgii ile birleşmiş, küçücük yavrulardan aldığımız dersle bütünleşmişti.

Bütün bu gösteri de her dans beni çok etkiledi ama bir sahnede yanaklarımdan süzülen yaşlara engel olamadım artık.

Üçüncü sınıf öğrencilerinin sergilediği Ege Bölgesi folklorik  dansının sonunda bütün öğrenciler ekranın iki yanına yere diz çöktüler. Elleri ile ekranı işaret ediyorlardı. Ekranda ise Aziz Atamızın Beylerbeyi Sarayındaki bir etkinlikte yaptığı Efe dansı görülüyordu.

İşte o an anladım ki bizim küçük yaramazlar Atalarının evlatları ve  Türkiye Cumhuriyetinin  Yılmaz  Bekçileri olduklarını bir kez daha ispatlamışlardı.

Gösteri bittikten sonra arkama yaslandım, gözyaşlarımı sildim ve artık istediğim gibi, yaşlanabilirim diye düşündüm. Nasılsa ülkemi koruyacak, emanet edebileceğim yavrularım vardı ve büyüyorlardı.

İyi ki varsınız Sevgili Yavrularım ve iyi ki sizleri izleyebildik. Sizi çok seviyoruz.