Bugün 17 Ağustos 1999

Bugün 17 Ağustos 2011, 1999 dan beri 12 yaşındayım ben. Hep çocuk kaldım. Toprak, taş oldum, düşlerim vardı, bir oğlum, bir kızım olacaktı. Bugün ben doğaya karıştım ama hani ben büyüyecektim? 

Siz hiç depremi yaşadınız mı.? Ben yaşadım. Üstelik 12 yaşındaydım. Sizler yaşayacaksınız ama ben öldüm. Toprak, taş oldum. Toza, havaya, suya karıştırdım. Hiç ebeveyen olamayacağım örneğin. Hiç kızımın saçlarını öremeyeceğim. Hiç doğum günlerim kutlanmayacak benim. Hiç aşık olamayacağım ben. Özlemlerim, öfkelerim, nefretlerim olmayacak benim. 

Veli GÖÇER 7.5 yıl yatıp çıkmış. Ama benim dönüşüm yok. Sadece Benim mi? 17 bin insanın dönüşü yok. İnsanlar suçunu çekip çıkınca gidenler gelir mi. O yedibuçuk yıl yattı çıktı. Biz onikiyıldır yatıyoruz. Bizim cezamız ne zaman bitecek. Biz suçlu muyduk ? Bu ölüm nereden çıktı. Biz neyin bedelini ödedik ? 

Hadi öldük ama geride kalanlarda da değişen birşey yok. Annemi görüyorum, saçları beyazlamış, anmalarda geliyor yanıma, ama ben bana sarılsın koklasın istiyorum. Yaşından evel yaş almış ama benim annem çok genç ve güzeldi. Anne ben seni özledim. Babam yanımda ama ben anne kokusunu özledim. Evimiz yıkıldı bizim sen bizi kurtarmaya çok uğraştın ama olmadı, biliyorum bizle bir parça sen de öldün. Ölme anne, yaşa, yaşa ve mücadele et. Benim için, tüm gidenler için. Başka depremlerde başka kayıpların olmaması için, çok yaşa Anne. Bizi unutma Annem, unutturma. Seni çok seviyorum. 

Kızın Ayşe.