Bugün 18 Mart

Yurdun dört bir yanından geldiler Çanakkale'ye, Türkü, Lazı, Kürdü, Çingenesi, Alevisi, Sünnisi, Arabı hepsi koştu. Düşman donanması en vahşi ve kanlı silahları ile gelmişti. Kendilerinde eşi benzeri olmayan bir güven ile girdiler boğaza. Unuttukları ise kendilerinde olmayan bu topraklara has vatan, millet aşkı idi. Gülleler yağıyor, Çanakkale üzerinde şimşekler çakıyordu. Yaşları 20 dahi olmamış evlatlar bombalara mermilere göğüs geriyor savaş ilerledikçe düşman Çanakkale'den çıkan o tokatı yüzüne yiyordu. Bu yiğitlerin hepsinde aynı memleket sevdası aynı toprağın aşkı vardı. Mehmet Akif'in dediği gibi tek dişi kalmış canavara karşı göğüslerini siper ettiler. Mermi bitti, su bitti, yemek bitti bu toprağın aşkı ise dağlar boyunca Çanakkele'nin üzerine güneş gibi doğdu. Memleket sevdasını yüreklerine kazıömış olan bu gencecik yiğitler can dostlarını cephede hemen yanı başlarında kaybettiler, vücutlarından parçaları Çanakkale'nin topraklarına bıraktılar ama bağırlarına bastıkları tırnaklarını geçirikleri sevdalarını ektikleri hayallerini kurdukları en büyük aşkları olan bu toprakları bırakmadılar.

Geri dönmeyeceklerini bildikleri halde gözleri kapalı sipere koştu yiğitler, arkasında sevdiklerini bir daha görememek üzere geride bıraktılar. Ölüme gideceklerini bilen bu yiğitler memleket sevdası toprak aşkı ile ölümü kucaklamaya gittiler Çanakkale'ye. Yiğtiler için Ölüm dedikleri şey neydi ki? onları korkutsun. Ölüm onların kavuşmak istedikleri sevdası oldu. Şehit olup göklere ermenin huzurunu kazıdılar kalplerine. Ölüm onları cephede onları beklerken kucaklanı açarak gittiler savaşa. Cephede yere düşen şehidin gözünde ne bir yaş vücüdunda ne bir acı vardı. Gönlünde vatan için canını vemenin mutluluğu ve geride bıraktıklarını düşmana vermeyişinin onuru vardı. O yiğitlerdi ki giderlerken savaşa analarına babalarına "Merak etme anam, en yakın zamanda yanındayım" diyerek umut dağıttılar. Biz işte bu neslin evlatlarıyız, onlar ile aynı topraklarda yaşıyor olmak ne büyük şereftir.

Bu toprakları vatan yapan ruhun gerçek sahipleri şimdi Çanakkale'nin bağrında huzur içinde yatıyorlar. Çökmekte olan bir ulusu ayağa kaldıran Çanakkale ruhunu yurdun dört bir yanına yayarak bu toprakların sahipsiz olmadığını kanıtlayan bu evlatlar sonsuzluktan, cennetin en güzel köşesinden şimdi bizi izliyorlar. Dünyanın dört bir yanında anlatılacak olan bu savaşın gerçek kahramanları bizim evlatlarımız. Kemal'in askerleri Ahmet'in, Mehmet'in, Ayşe'nin, Emine'nin çocukları.

Bize düşen ise bu vatanı hak ettiği gibi kalbimize nakış gibi işlediğimiz bizi biz yapan o gerçek memleket sevdası ile yönetmek. Dünyaya Türk milletinin aşkını, sevdasını, özlemini anlatmak. Bizi bağrına basan bu toprakları dünyanın en bereketli, en mutlu yeri yapmak için her geçen gün daha çok çalışmak. Çanakkale'de canlarını veren vatan sevdalılarının kemiklerini sızlatmamak için bize düşen bugünü dünden daha mutlu yapmak ve ülkemizi dünyanın zirvesine taşımak.

Kavgaya, kıskançlığa, öfkeye, bize yakışmayan tüm kötülüklere son verdiğimiz zaman bu topraklara canını veren şehitlerimiz de uykularını daha huzurlu uyuyacaklar. Onların sevdasını, dayanışmasını ruhumuzda hissettiğimiz zaman bu memleketin dört bir yanında çiçekler açacak. Edirne'den Kars'a hangi dinden hangi ırktan olursa olsun bu vatana kök salmış olan tüm vatandaşlarımız o gün bu çiçeklerin bahçesinde kucaklaşacaklar. Buna inanalım ve bu toprakların hakkını verelim, bize yakışan da budur.

Son olarak Çanakkale'de canlarını veren düşman askerlerni de anıyorum. Bu topraklar artık onların da memleketi. Bu memleket onlarıda bağırlarına basar çünkü biz Türk ulusu karşısındaki düşmana da onurlu davranmasını bilen bir ulustur. Emparyalizmin eline düşerek memleketlerinden kopan bu askerler de dünyanın en güzel sevda öykülerinin, en büyük masallarının yazıldığı bu topraklarda sonsuza dek rahat uyusunlar.

"Bu toprağı kutsal yapan Çanakkale'de ki vatan, millet, kardeşlik ruhudur."

Uğur Rıfat Karlova

www.rifatkarlova.com