Bugün Dünya Çocuk Hakları Günü

Çocuklarımız yaşam sevincimiz, mutluluğumuz. Sağlıklı büyümeleri ve gelişmeleri için anne baba olarak elimizden ne geliyorsa yaparız, onlardan hiç bir şeyi esirgemeyiz. Bu aileler için böyle.   

Bir ülkenin geleceği için çocuk çok önemlidir. Sağlıklı bir nesil yetişmesi için devletin katkısı da en az aile kadar önemli. Onların eğitimleri, bakılmaları, ailesiz çocukların barınmaları, sevgi ve şefkat görmeleri devletin korumacılığı ile mümkün.

Maalesef, 13 yaşında 28 kişinin tecavüzüne uğrayan N.Ç. davası, çocuk gelinler ve çocuk annelerle, Van’da yangında ölen çocuklarla, ve hikayesi bilinen bilinmeyen çocuk hakları ihlalleriyle Türkiye, bugünü sevinçle ve başarıyla kutlayamıyor.

16 yıl önce imza attığı ve iç kanun niteliğinde uyguladığı ‘Uluslararası Çocuk Hakları Sözleşmesi’ndeki taahhüdüne rağmen N.Ç. gibi çocukları korumakta aciz olduğunu kamuya gösterdi.  

Bildiride diyor ki;

Her çocuk bu bildiride belirtilen haklardan yararlanmalıdır. Hiç bir çocuk ırk, renk, cinsiyet, dil, din, siyasal inanç nedeniyle ayrı tutulamaz.
Her çocuk korunacak ve özel bakım görecektir. Çocuğun iyi koşullar altında, zihnen, bedenen gelişmesi sağlanacaktır. Buna ilişkin düzenlemeler yasalarla güvence altına alınacaktır. Bu amaçla hazırlanacak yasalarda çocuk yararına olacak durumlar göz önünde tutulacaktır.
Her çocuk doğduğu andan başlayarak isme ve yurttaşlığa hak kazanmalıdır.
Çocuk, sosyal güvenlikten yararlanmalıdır. Sağlıklı büyüyüp gelişmesi için gereken her çaba gösterilmelidir. 
Sakat çocuklar için özel bakım ve eğitim uygulanmalıdır. 
Çocuktan sevgi esirgenmemelidir. Ailesi olmayan ve yoksul çocuklara özel ilgi gösterilmelidir.
İlkokul eğitimi parasız ve zorunlu olarak çocuğa sağlanmalıdır. Çocuklar genel bilgilerini arttıracak, yeteneklerini geliştirecek toplumsal sorumluluklar yüklenecek biçimde eğitilmelidir. Çocuğun eğitiminden sorumlu kişiler eğitime, öğretime ayrı bir özen göstermelidir. Çocuk; bir tür eğitim olan oyun oynamak ve dinlenmek olanaklarına sahip olmalıdır. Yöneticiler çocuklara bunları sağlamalıdır.
Sosyal yardım ve korunma konusunda çocuk ilk düşünülen olmalıdır.
Çocuk her tür kötülük ve sömürüden korunmalıdır. Çocuk, her ne biçimde olursa olsun alım satım konusu olmamalıdır.
Çocuk ırk, din ve insanlar arasındaki ayrılık yaratan baskılardan titizlikle korunmalıdır.

Ben de sormak istiyorum şimdi;

Aile içi şiddete ve tecavüzlere varan kıyımlara maruz kalan çocukları ne kadar koruduk?

Devletin korumasına aldığı ve yetiştirme yurtlarında barındırdığı çocuklara ne kadar şefkat gösterdik?

Çocuk yaşta sokaklara salıverilen, çalıştırılmak istenen çocuklar için ne yaptık?

Çocuk yaşta evlendirilen ve para karşılığı satılan kızlara ne kadar sahip çıktık?

Okulda olması gereken yaşta tarlalarda çalışan ağır yük altında yaşayan çocuklar için ne önerdik?

Çocuk çıraklar için gerekli iş standartları geliştirdik mi?

Madde bağımlısı çocukların iyileşmesi için neler yaptık?

Ve bir sürü sevgi eksikliği içinde büyüyen sevgisiz evlerde heba olan çocuklar var. Onlar için ne yapmamız lazım?

Ne yazık ki bugün ülkemizde aç, soğukta, şefkatten yoksun, umutsuz, sefalet içinde ve eğitimden yoksun milyonlarca çocuk yaşıyor. Onları ya etrafımızda görüyor ya da umursamazca yanından geçip gidiyoruz ya da televizyonlarda gazetelerde bir haberin içinde görüyoruz. Sokaklarda mendil sattırılan, ayakları çıplak, üşümüş yanakları kızarmış yüzleriyle çöpten kağıt toplayan çocukları gördükçe, şiddete veya tecavüze uğrayan çocuk haberleri ile karşılaştıkça yerin dibine giresim geliyor benim.

Çocuklarımız bizim geleceğimiz. Üstelik dünyada çocuklara ilk defa bayram armağan eden ve cumhuriyeti gençlere emanet eden bir liderin gölgesinde yaşıyoruz. Biz hangi çocuklara geleceğimizi emanet edeceğiz?

Şükran Demirtaş