Bugün karlı bir Ankara'ya merhaba dedim

Karların beyazlığına çarpıp odamın camına vuran gün ışığını misafir ettim. Perdeyi araladım gün biraz daha rahat süzülsün içeri diye…

Arabasının üzerinde biriken karı temizleyen Ahmet abi ile muhabbet ettim. Sıcacık ekmeğini alıp evine giden Ayşe teyze ile selamlaştım. Mehmet amcanın çalıştıramadığı arabasını itekleyen gençleri izledim…

Camın önünde biriken karları aldım avuçlarımın arasına…yuvarladım, bir top yapıp atabildiğim kadar uzağa atmaya çalıştım…ellerim pembeleşti, üşüdüm biraz …

Ankara’nın tarifi mümkün olmayan serin ama temiz havasını ciğerime çektim….kış kokusu süzülüp yerleşti odama.

Bir süre teldeki kuşla bakıştık… sonra karın güneşle yansıyan yeşiline, pembesine, moruna baktım…

Altına aldıkları bir poşet ile sokağın başından büyük bir zevkle, bağıra bağıra kayan, kayarken de içindeki coşkusunu ve özgürlüğünü dile getiren çocukları imrenerek izledim bugün…

Diğer bahçeden de topladıkları karı büyük bir top haline getirip kardan adam yapmaya çalışan çocukların gözlerinde buldum kendimi… iç geçirdim, çocukluğumu özledim, büyümek zorunda mıydım? Diye sorguladım hayatı….

Bugün karlı bir Ankara’ya uyandım….