Bugün tam 11 yıl oldu!

Bugün tam 11 yıl oldu o gözlerini göreli. Gözlerinin ilk bana bakışı. Dün gibi hatırlıyorum. Şimdi hala aynı öyle bakıyorlar biliyor musun? Farkediyorum ki; beni hayata bağlayan şey; hep o gözlerinin bana bakarken ki parlak gülümseyişi. 11 yıl önce bugündü, tozlu topraklı yollardan gelişin ve bana o ilk bakışın. Bir hışımla odaya girişim ve senin beni ilk görüşün. Çocuktum daha. Çocukluk sevdaları yaşıyordum. Hayat, (bilmediğim ve öğrenmem gerektiğini sonradan farkettiğim) bir oyundu benim için daha. Acılarımı, hep kalbimin üstünde sanırdım. Sıkıntılarım hep aynı döngüde döner dururdu o zamanlar. 11 yıl önceydi.

Bir gece deniz kıyısında ılık bir yaz akşamında yürürkendi ilk elimi tutuşun. Üstünde buruşuk turuncu bir gömlek. Ürkekliğini ve heyecanını şimdiki gibi hissediyorum. Sessizce yürümüştük sahilde. Sanki hiçbirşey olmamış gibi. Sanki ilk kez elimi tutmamışsında, ellerimiz zaten birbirini önceden beri tanıyormuş gibi. 11 yıl oldu elimi tutuşun. 11 yıldır çocukluğumdan kalma aşkla bağlandığım gözlerin, benden hiç gitmeyen şefkatli elin.

Kalbine değecek birşeyler yapmak istiyordum, çocukluk aklımla. Seni mutlu etmek istiyordum. Elimi alıp, kalbinin üstüne koydum. Bilemezdim yıllar sonra o elimin altında derin bir kesik oluşacağını ve hayatı farklı algılayacağımı. Elimin sıcaklığı, kalbine değmiş anladım. Ne sen benden gittin, ne ben senden.

Zaman koşuyordu ya ardına bakmadan, biz başımızın üstünde uçuşan kalplerle hiç acele etmeden yaşıyorduk hayatımızı. Hayat... Sadece sen olmaktı. Hayat... Parlayan gözlerindeki bana bakışındı. Sensiz geçen gecelerimde küçücük odamda YAPAYALNIZ ağlarken, senli gecelerimde küçücük oluyor sarılıyorduk birbirimize. O kapkaranlık, küçücük odada. Biliyor musun o zamanların üstünden neredeyse 10 yıl geçti.

Sonra kızmayı öğrendik birbirimize. Zaman zaman birbirimize nasıl sinirleniyorduk hatırlar mısın? Sanki bilerek canını acıtıyorduk ruhlarımızın. Birbirimize ne kadar bağlı olduğumuzu sınadığımız anlarmış; şimdi anladım. Benden gitmedi çocukluğumdan kalma aşkla bağlandığım gözlerin, benden gitmedi şefkatli elin...

Birdik, iki olduk, ikiydik üç olduk. Yatağının başında omzuna yaslanıp olur olmaz ağlamıştım o küçücük kocaman gözlü beni görünce. İnanamamaktan. Varlığından. Gerçek olup olmadığını anlayamamaktan. Yatakta ayak parmaklarımız birbirine değerdi ortada yatarken "küçücük ben", "küçücük sen". Biliyor musun o zamanların üstünden neredeyse 5 yıl geçti.

Bugün tam 11 yıl oldu gözlerini göreli.

O gözlerin hiç gitmesin benden koca adam. O şefkatli elin yanağımda, başım sağa eğik, o huzurlu gülümseyişimle bakayım gözlerine.

Bir elim kocaman gözlü “küçük sen”de, bir elin kocaman gözlü “küçük ben”de.