Bugünün bedeli

Kızgınım duygularıma, epeydir gelmediler ziyaretime. Ondan suskun parmaklarım, ondan yalnız icatlarım. Bugüne dek durgundu içim; oysa şimdi dinmiyor sicim. Öyle bir haykırasım var ki, öyle bir kızasım var ki! İçimdeki bağırmak isteyen ses, boğazımda düğümleniyor nefes nefes...

Beceremiyorum çok da kızmayı, bir anlayış sarıyor her yanımı, uzaktan yolluyorum sana vicdanımı, biliyorum seninki de anlıyor dirensede iç feryadımı.

Evet çok da kabul edemiyorsun tercihimi, çok da anlayamıyorsun bu dirayetsizliğimi, aslına bakarsan ben bile hayret ediyorum bu olanlara, ben bile coşamıyorum bu dar alanlara. Hak dedik, adalet dedik. Dost dedik düşman belledik. Ne hayat ama, ne de acımasız dedirtmek isteyen cinsten bir yaratım... Hem kendimiz oluşturduk, hem kendimiz kurguladık, hem de rollere soyunduk, peki şimdi oynama sırası geldiğinde bu vicdan sesi niye, o boyutta anlaşmışken bu boyutta uygulama zorluğu niye? Biz hep biriz, tekiz ve bütünüz desek de bu ayrı düşmüşlük ne diye?

Suçlamak istiyorum bir şeyleri, kızmak istiyorum birilerine ama aslında biliyorum ki ne suç var ne suçlu, ne dost var ne düşman, ne doğru var ne yanlış... Var olan sadece aldanış, bazen kabulleniş, bazen aykırı düşüş, sonrasında ikilem ve sonunda işte o delirten...

Yanlıştı belki seçimim, ya da çok doğruydu tercihim, sen orda ben burda düşünürken, ben burda sen orda vicdana dayanırken, özlerimiz buluşurken ağlayan gözlerimizdi, dökülen sözlerimizse sadece birer serzenişti, aslolan ise büyümekti, olgunlaşmaktı, hatalardan ders çıkarmaktı ve sonunda da kendini aşmaktı...

Belki bana inanmıyorsun, belki de hiç güvenmiyorsun, belki aslında çok iyi biliyorsun ve sadece kendini koruyorsun. Korumana gerek yok oysa ki, zararım dokunmaz inan ki, yine de biliyorum ki bu kararın tam da olması gerektiği gibi. Acıyor biraz içim, sızlıyor inceden derim, ağlıyor sessizce vicdanım, olsun yine de yaşıyor seninle inancım. İstediğin kadar uzak ol, istediğin kadar kızgın ol, istediğim kadar öfkelen, bil ki sadece lafta değilim, sen bendesin, bende sendeyim.

Duygulara azalmıştım oysa, bugün senle konuşunca çoğaldılar, beni bende yakaladılar, bir o yana bir bu yana savurdular, duygular bana evrim yaptırdılar, bir beyaz kağıda yazı oldular, sana dediklerimin yazılı kanıtı oldular, beni sardılar ve şimdi bıraktılar.

Seni hayal kırıklığına uğrattıysam, seni yalnız bıraktıysam, seni yeterince anlamadıysam, senin yeterince yanında olamadıysam ve istediğin, ihtiyacın olan şekilde davranamadıysam; özür dilerim... Gerçekten yürekten özür dilerim...

Sadece kendim oldum, hep açık oldum, her düşündüğümü ve yaşadığımı söyledim ve şimdi de diyorum ki; senden gelen bedel her ne olursa olsun sırf senden geldiği için kabulumdür, helalimdir ve sevgimdir.

Dediğin gibi bedelleri taşımamız gerekiyorsa ben buna varım çünkü benden ayrı değilsin. Bugünün bana içsel bedeli ise hatırladığım ve tekrar öğrendiğim insan olabimekti.

Sevgilerle,

Carolina Isolabella Özgün