Buruk bir senfoni

Keyifli bir İstanbul gecesiydi işte. Şehrin güzelliklerinden geçip geldiğim evimde, odamda, masamın başındayım. Az önce duygulu bir tenorden dinledim; o kadar çok sesi var ki aşkın. Farklı notalar… Bir o kadar bemol, diyez. Önemli olan akordu tutturmak sanki. Gerisi kendiliğinden geliyor. Aşkın ritmi ortaya çıkıyor. Ve tabi icra edenlere göre her aşkın yorumu farklı oluyor.

"İşte bu benim şarkım" diyebilmek önemli olan. Çalarken diğer sazlar kadar keyif alabilmek. Orkestra kendinden geçmiş, ahenk içinde ve herkes mutluyken, "Benim burada ne işim var?" diye söyleniyorsak eğer, orada geçirdiğimiz her dakika hayatımızdan çalınan zamandır. Ve aklımız hep o "eski" sazlardaysa oturup bir daha düşünmeli diyorum.

Sonuçta hala "inadım inat", "gücüm kalmadı" ya da "acı da hayatın bir parçası" gibi gerekçelerle yerimizde oturmaya devam edebiliriz belki. Olsun varsın. Çünkü zamanında bir minik kuşun söylediği gibi "cismiyle" sınırlı değiliz hiç kimsenin. Ve bazen bir şeyin hayali ona sahip olmaktan daha güzeldir. Çünkü gerçek, istenmeyen ayrıntıları da gözümüze sokuverir. Tadımızı kaçırır, hayallerimizi karartır gerçek. Ama hayal, iyi bir estetik cerrah, akıllı bir yaşam koçu, yetenekli bir yazardır. Hayallerimizde savcı ve ahlak masası ekibi bulunmaz, ne güzel.

Bu akşam bile yolda sevgili evimi hayal ederek içeri girdiğimde odamın dağınıklığı, havanın soğukluğu, radyoda güzel bir kanal bulma gayretim gecenin büyüsünü bozmaya yelteniyor. Daha fazlasını beklemeye tabi ki hakkım yok. Ama hayal bu ya, sermayesi yok. Fazlasında hep gözü.

Hayat işte! Son ana kadar yoracağız bu canı. Avuçlarımızdaki güzelliklerin kıymetini bilemeden. Yitirdiğimizde ne kadar önemli ve anlamlı olduklarını gerçekten idrak ederek yoracağız. İyi ki bir "son" var. Bir yerde bitecek bu mücadele, bu yitik sevda sızısı, bu "Buruk Senfoni"...