Büyüdüm anne

<ı>‘ O nasıl söz oğluumm, zaten deveden kuş mu olurmuş. Evi satarız tavuk alırız. Hem onlara hiç bişicik olmaz ‘

Keyfime keyif katan bir reklam. Annenin oğluna, ‘ oğluuummm ‘ demesi beni bitiriyor. O kadar yürekten, o kadar inanarak söylüyor ki o anda reklam izlediğimi unutuyorum.

Bir başka reklamda, ‘ özledim, koştum geldim ‘ sözü üzerine annenin, ‘ niye koştun oğlum, otobüse binseydin ‘ demesi de bir o kadar sevimli.

Yurtdışına çıkmak isteyip de bunu annesine yemekte söyleyen gencin , ‘ anne ben Amerika ’ya gitcem ‘ demesi üzerine annenin, ‘ oğlum önce yemeğini ye! ‘ diyerek kendi ilgisinin sadece çocuğunu karnının doymasında olmasına ve konuyu yemeğe getirmesine şapka çıkarıyorum..

Tipik anne özellikleri. Hangi yaşta olursa olsun evladını hep koruma çabası. O mutlu olursa mutlu, o üzgün olursa üzgün.

Her anne böyle midir yoksa yurdum annesine has özellikler midir hissedilen?

Her anne çocuğunu sever elbette ama her ülkenin bir rengi olduğu gibi ülkemiz annelerinin de kendine özgü bir rengi var.

Birçok ülkede bebekler ağladıkları halde kucağa alınmazken bizde durum farklıdır. Ağlayan bir bebeği öylece odasında bırakmak içimize sinmez, kıyamayız o minicik yaratığın ağlamasına.

Hele de gelin-kayınvalide birlikte yaşayacaksınız da, bebek ağlayacak ve anne bebeğini kucağına almayacak! Böyle yazarken ben bile geline kızdım şimdi. Eski köye yeni adet. Neymiş efendim bebek kucağa alışmayacakmış. Sonra hep kucak istermiş.

Bu fikirlerin öncülüğünü yapan ülkeler bizim bugün uygulamaya çalıştığımız düşünceleri bir asır önce uygulamışlar ve yararından çok zararını görerek yeni fikirler geliştirmişler ki bugün uygulamaya çalıştıkları fikirler bizim zaten kültürümüzü oluşturan şeyler.

Anne bebeğini kucağına alacak ki minicik bebeğinin kokusunu alacak, bebek de annesinin kokusunu alacak ve o minicik yüreği kendini güvende hissedecek.

Sonra o minicik bebekler büyüyor ve hanımefendilere beyefendilere dönüşüyorlar. Ne kadar büyürlerse büyüsünler yaşadıkları sürece anne babalarının çocukları olarak kalıyorlar.

Yazarken hatırladım. Haftasonu sizleri hüzünlendirmeyi istemezdim ama aklıma geldi işte. Yapacak başka birşey yok, bunu yazmalıyım. Hayatın gerçeklerini yok sayamayız.

Bir blogda okumuştum. Arkadaşımız annesini kaybettiğini yazmış ve ‘ seni kaybettikten sonra artık kendimi çocuk hissetmiyorum. Büyüdüm anne...’ demiş.

Hiç büyümemeniz dileğimle

:) Hoş kalın.