Büyülü Bahçe

Her zaman olduğu gibi ön bahçenin işleriyle meşguldüm.Güneşin yeni parlamaya başladığı, güzel bir bahar gününün keyfini çıkartmak istiyordum.Fakat ne yeni tomurcuklanmaya başlayan çiçekler, ne yeşilin en güzel tonunu sergileyen ağaçlar, ne denizin mavisi, ne güneşin beyazı....hiçbirşey bana yaşama sevinci vermiyordu.O kadar derin kederler içindeydim ki...Dipsiz kuyular da kalmış gibi...Zaman kavramının olmadığı uzayın derinliklerinde kaybolmuş gibi...

Ne ben o kederden kurtulabiliyordum ne de kurtarmaya çalışanlara izin veriyordum.Tıpkı yağmur altında kalmış küçük bir yavru kedi gibiydim.Uzun ağlama nöbetlerinde kaçıp sığınacak bir saçakaltı arıyordum.Herşey yolundaydı.Herşey çok iyi gidiyordu.Fakat ters giden öyle birşey vardı ki beni bir yanardağın ağzından içeri atmıştı kimsenin haberi olmadan.

En son arka bahçeye bakmak geldi aklıma.Bir içgüdüyle yavaşça yerimden kalkıp başımı uzattım.İşte o zaman gördüm onu.Orada herşeyden habersiz o kadar masum duruyordu ki, bana bunca eziyeti yaşatanın o olduğuna uzun süre inanamadım.Dünyanın en güzel şeyi, eşsiz bir çiçek...Tıpkı bulunmaz bir nimet gibi...Gözkamaştırıcı...

Günlerce uzaktan baktım.Nasıl olupta gelip benim bahçeme yerleştiğine uzun süre inanamadım.Yine günlük işlerimi yaptım.Evi temizledim, arkadaşlarımla kahve içip sohbet ettim.Alışverişe çıktım.

Bir sabah tekrar baktığımda yüzünü bana çevirmiş gibi geldi.Güneşe dönen ayçiçekleri gibi...Şimdi her yere beraber gidiyoruz.Her sabah önce onu görüyorum.Her gece beraber uyuyoruz.Konuşuyoruz.Yine sağanak şeklinde ağlama nöbetlerim var.Fakat bu sefer o beni dinliyor, ben onu...Kimsenin anlamasına gerek yok.Biz birbirimizi anlıyoruz.

Ben artık büyülü bir bahçeyim...