Büyümemeliydik...

Birikti, katran oldu içimde...

Atamıyorum hiçbirini dışarıya.

Yoruldum, çok yoruldum...

"Şerefsiz" kelimesi o kadar kullanılır oldu ki...

"Neredyim ben?" diye sormaktan alamıyorum kendimi...

Bu muydu büyümek dedikleri?

Bu muydu kabuğunu kırıp hayata atılmak?

Dertten, tasadan kasıtları buymuş meğer. 

Kimseyi tanımak istemiyorum artık, hele ki yalan söylediklerini anlayacak kadar hiç tanımayayım...

Bilmemek en güzeli. tanımamak en iyisi....

İnsanları tanıdıkça yalnızlaşıyorum..

Midem bulanıyor hayattan...

Böyle olmamalıydı....

Belki de hiç büyümemeliydik....