Büyüyünce unutursun.

Küçükken düşerdik yaralarımız olurdu dizlerimizde ağlardık  hıçkıra hıçkıra, sanki hiç geçmeyecekmiş zannederdik, o yaralar sahiden geçti mi ?

Güle oynaya koşarken “pat” diye yerde bulurduk ya halimize güler ya da zırıl zırıl ağlamaya başlardık. Yanıbaşımızda annemiz olurdu ” ağlama büyüyünce unutursun” derlerdi.

En ufak anlarda söylerler ya kırıldığımız anda, düştüğümüz anda ya da oyuncağımızın elimizden alındığı anlarda. Büyüyünce unuttuk mu ? dizlerimizdeki yaraları, yüreğimizdeki yaraları, saklambaç oynadığımız anlardaki “sobe”lendiğimizi, küçükken bizim tabirimiz ile “ortada sıçan”da vurulduğumuz anları..

Küçükken büyümeyi hayal ederdik yeni yaşlara girmenin sevincini yaşardık, şimdi ise büyüdük çocuk olmayı istiyoruz değil mi?  Yıllar geçiyor saçlarımızda ak ile beliriryoruz aynanın karşısında, her gün biraz daha yaşlanıyor ama he geçen günün acısını, sancısını,mutluluğunu unutmuyoruz.. Kanmak istiyoruz yeniden bize söylenen o sözü, ama toz pembe görmek istiyoruz bugünleri..

Büyüyünce unutmuyor insan biraz daha yük biniyor sırtına her geçen yıl daha fazla ağırlaşıyor omuzları, kanmayın bu sözlere, insan büyüyünce sadece masumluğunu unutuyor..