ÇAĞ

Kıpkızıl bir belirsizlik, dört bir yanda.

Durmaksızın kaygi üreten,

organik birer dinamodur artık,

bedenlerimiz,

Ve her sarsıntıda parçalanıp dağılan

jeolojik bir pudinge dönüşmekte,

zihinlerimiz.

Kaygı, acı ve akışkan zaman,

artik hep el ele,

her kösebasinda;

Denizlerde, gökyuzunde ve yerde.

Hele de,

zamanın ruhuna uygun, yuksek debili

büyük akış şelalerinde.

Ve çaresiz gibidir artık karsisinda,

o, tarihsel bilgeliği ile,

zihin, ruh ve bedenlerimiz.

Çoğu "san-al" çözümlerle,

dev'asa dijital hastahanelerde.

Yine de,

"Boşver!" mi demeli?

ve "Kabul et artık bu acı gerçekliği",

Yoksa yeniden inşaa mı etmeli,

içten içe, belki de sinsice,

geçerli, ve post-modern

yeni türden bir iyimserliği?

Kendimizce...

Tarihsel deneyim ve erdemlerin,

topraklarına kuvvetlice basan,

dev birer mermer sütunsa ayaklarımız,

ve an'ı öğütüp sindiren organik bir değirmenken,

her daim  aç -sandığımız- midelerimiz,

her koşulda çözümü bulmalı zihinlerimiz!

İşte bunu bilmektir

belki de artık;

güvencesizlik sarmalında salınan

yegane bilgeliğimiz.

İ. Ersin Kabaoğlu,

18 Subat 2022, İzmir