Çalan ziller, açılmayan telefonlar...

Bir bahtsız ben miyim acaba?

Veya bu bahtsız ben miyim?

Çok önemsediğim az sayıda insana ihtiyacım olduğunda ulaşamamam kaderim olsa gerek.

Ey çok önemsediğim az sayıdaki insanlar! Ey dostlar!

Çok yalnızım. Çok yalnızım. Çok yalnızım.

Birbirinizle tanışıklığınız bile olmadığı halde nasıl bu konuda müthiş üçlü olabiliyorsunuz, sorarım. Nasıl anlıyorsunuz, önce birinizi, sonra öbürünüzü ve en sona diğerinizi aradığımı, ve nasıl bir telepati kuruyorsunuz da açmıyorsunuz telefonları ve geri de dönmüyorsunuz?

Bu kız ne halde biliyor musunuz?

Sevdiklerim meşgul insanlar. Sevdiklerimin işi gücü var. Sevdiklerim aklı başında dengeli insanlar. Hiç biri benim kadar yalnız, benim kadar kederli ve ben gibi dertli değil.

Bilseniz ki hiç bir bahaneniz benim kederimden önemli değil, ki görseniz bilirdiniz, iki eliniz kanda olsa yetişirdiniz.

Ama olmuyor.

Yalnızlığın içine düştükçe de, içime kapanıyorum. Derdimle kendi başıma hemhal oldukça daha çok susuyorum.

Alınganım alıngan! Sitemim kaprisim bol size karşı, ama saklıyorum. Utanıyorum. İşinizi gücünüzü bırakın benimle ilgilenin diyemiyorum.

Aslında derdimden bahsetmeyecektim açsanız da telefonu. Demem ki.

Perdeyi biraz aralamak istemiştim, bir dost ışığı görmek için.

Bugün hava kapalıymış oysaki.

Bazı günler ne kadar çok kapımı çalıyor hüzün...