Çalışan annelerin çocukları ne hisseder, ne yapar?

Anne, umarım bu yazıyı okumuyorsundur...

Annem ben kendimi bildim bileli çalışıyordu, yakınlarda emekli oldu.  Emeklilik iyi geldi, öncelikle de bana; lakin birbirimize artık daha çok zaman ayırabiliyoruz. Ben doğduktan 2 ay sonra işe geri dönmüş annem, banada annanem baktı beş yaşına gelene kadar. Bizimkisi biraz farklıydı çünkü sadece haftasonları annemlerin evine gidiyordum, haftasonu evci çıkıyordum anlayacağınız. Annemde işten fırsat buldukça haftaiçi gelmeye çalışıyormuş beni görmeye. Annanemde kalıyordum, tüm bakımımı o üslenmişti. Evin 6. küçük çocuğu oluvermiştim; Bir torundan ziyade bir evlat... Annem zor da olsa bırakıyormuş beni, emin ellerdeyim ya, içide rahat aslında... Beş yıl böyle geçmiş işte haftasonu annemlerde, hafta içi annanemlerde iki evim olmuş hep benim. Anaokuluna başlayınca annemlerin evine geri dönmüşüm ve düzenli bir yastığım olmuş sonunda. Anne-çocuk bağının oluştuğu o ilk 3 yaş ve sonrasındaki 2 yıl geçmiş öylece; yıllar da geçmiş tabi... Şimdi ben bir anneyim ve çocuğuma kendim bakıyorum. Şimdi çok daha iyi anlıyorum çocuğundan ayrılmanın ne demek olabileceğini. Küçükken çok ağlardım beni bıraktıklarında, okulda bile. Sonra geçti herhalde bu ağlamalar hatırlamıyorum. Okul yaşamım oldukça başarılı geçmişti, keza iş hayatımda. Hiç bir sorun yoktu, dahası hiçbir yara ya da izi çocukluktan kalan. Sonra anne olunca değişiverdi her şey. Eğer çalışırsam çocuğumla aynı bağı kuramamaktan korktum ve hep okudum bu konuda. Bir süre çalışmadım sonra zamanı geldiğinde, 0 sıfır-üç yaş dönemi biterken ve çocuğumla aramızda bir bağ oluşturabildiğimize kanaat getirdiğimde çalışmaya başladım. Çalışan annelerin çocukları işte bu tedirğinliği, belkide küçüklükte kuramadıkları o bağın eksikliğini  yaşıyor zaman zaman...

http://www.annesesi.com