Cam kırıklarım

Bugün kaç defa açtım bu sayfayı, anlatmak istedim, olmadı... Ya başlayacağım yeri bulamadım, ya da başladığım yer yetmedi anlatmaya... Başlayacağım cümle kendiliğinden ortaya çıktı şimdi, birkaç dakika önce...

Oda arkadaşımla yemeğimizi yedik, çayımızı içtik, odamıza çıkarken kapımızın önünde bir çiçek demeti bulduk. Beyaz tüller, beyaz bir kordela, yapraklar ve iki tane beyaz gül... ''Bu ne?'' dedim gayri ihtiyari, sonra ağzımdan bana bu satırları yazdıran cümle çıktı ''Bana gelmez, sanadır bu güller...''. Gerçekten de öyleydi, ama neden öyle dedim ben... Acaba hayatımda şu anda kimse olmadığı için mi, yoksa buna ihtimal vermediğim için mi? Birincisi neyse de ikincisi canımı yaktı...

Hem bu kadar tükenmişken umutlarım, zaten hayallerim bitmişken içimde, şimdi ağzımdan çıkan bu cümlenin kulağıma çarpması, kendi sesimle bu düşünceye hayat buldurmam kırılmış cam etkisi yarattı gözlerimde, şimdi parçaları dökülüyor... Parçalarımı toplayan yok, ellerime batıyor, kanatıyor...

Ve ben bıktım içimdeki boşluğu doldurmaya çalıştığım boş insanlardan... Ya da benim olma ihtimali olmayan insanlarla karşılaşmaktan...

Hani çoktan öldürdüm de onu içimde, inandım onun olmadığına, hiç yaşamadığına, vedalaştım da satırlarımda, bana şaşırt kendini ölmemiş olsun o, yeniden çıksın karşına diyenlere anlattım da onun olmadığına inandığıma, yani hep diyorum ya hayallerimi hayal olarak kabul ettiğimi söyledim... Nedense buruldu şimdi içim, kendimi mi kandırmışım dedim...

En iyisi susayım şimdi, yazamıyorum çünkü; ellerim paramparça oldu cam kırıklarımı toplamaktan...