Can

Umudun türküsünü. bir damla sevgi çalmak için dağlara kazırken, suçüstü yaptıklarında,

darağacında kardeşindim senin.

Namlunun ucundaki bedenim, tetik gerildiğinde, zaten tanınmayacak haldeydi. Kıpırdamadı!

Çakallar üzerime üşüştüğünde, milyon kere, üstüste... karanlığın bağrında yaktıkları için beni,

gülümsememi sundum azraile. Dönemedim affet, sevdalındım senin...

Haritadan sildiler yüreğimi, heder ettiler, bulamadın bedenimi... Munzura döktüler, Sivas'a gömdüler, nefretle işaretlediler alaca karanlıkta. Uzatamadım elimi affet, yüreğimdeki bebeyi söküp, duvara fırlatıyorlardı o ara

Maraş' da...

Annendim senin!

Gökten can olmuş yağıyordum. Kaçıncı ölüşümdü bilmiyordum. Döküldüğüm saçlara umudumu dağıtıyordum, sevdalarımı hediye ediyordum.

Yine dirildim, yeniden doğdum kurşuna dizilmiş bebelerin yüreklerinde.

Asillere verecek canım kalmadı. Kanla beslenenlere - damarlardan sevgi akıyor artık - sığınacak vatan kalmadı.

Öpmeye kıyamadığın canın, küllerinden doğuyor kadın

O gün kıymayın diye bağıran sendin

Annemdin benim!