Çanakkale ünlemesi

Karadeniz uşaklarının yetiştiği o kutsal savaş Sakarya kanlı oluk olmamıştı henüz, Çanakkale 250 bin yiğidin destanını yazıyordu. Büyük komutan her ikisinde de yol gösterdi Mehmetciğe: "Ben sana ölmeyi emrediyorum!" ünlemesi dağı ovayı tuttuğunda "Çanakkale geçilmez!" yazıyordu tarih!

 

GÜN 

 

gizil gözlerdir çocuk

yankısı göklerde

 

Gün dönmüştü. Akşam bozkırda yalnızlığı çoğaltıyordu. Doğa alabildiğine uzayıp gidiyordu. Kimseler, bir kuş, bir yırtıcı hayvan, tilki, tavşan hiçbir şey görünmüyordu. Bu uzayan boşluk, sessizlik dinlendirirken korkutuyordu da insanı. Sanki kimsesizdi bu topraklar. Bu duygu bozkır akşamlarında nasıl da çoğalıyordu; belki de ben böyle düşlüyordum. Oğlu askerde, dağlarda olan yüreklerin bir çığlığı olsa gerekti bu.

 

Yola koyulduk yeniden. Osmancık’ı geride bırakırken Samsun’a doğru yönelmişti arabamız. Çorum’la Samsun arası birkaç saatlik yoldu. Otobüs Karadeniz’e ulaştığında adam boyu dalgalarla ünlü denizin soyluluğu göründü. Ulusun kara gününde kurtuluş bayrağını bu deniz taşımıştı. Kimseler bilmeden ateşi yakacak kişi dev dalgalarla boğuşarak ayak basmıştı Samsun’a. Yurt işgal edilmiş, ulus yok olma noktasına gelmişti.Otobüs Samsun’u geçerken şaha kalkmış atın üstündeki anıtını gördü. Koltuk arkadaşını dürtükledi.

 

- Bak Atatürk anıtı!

 

Koltuk arkadaşı:

 

- Hey gidi adam sana neler borçluyuz neler!...

 

İşte yine şiir yaşananları anlatıyordu üzünçle, coşkuyla :

 

demir al gün

kıyısına anadolunun

korkusuz

eskitme yıllar

adı tarihe kalan

kutlu

yürür engin sular

genç kaptan

yaşlı gemi

kıyı kıyı

eskimez adam

bırakır mayıslar

uzuyor ötesi

deniz kaçkını kentler

tutuşur gece

tanır uğrak limanları

yüzünde dev dalgalar

karadenizin

yürüyor dağlarla

merdivenli yol

kuşatılmış

dirilir batık öykü

aydın günler

boydan boya

koy usunu

demir al

kutlu gün

 

Her ikisi de duygulanmıştı şiirin yarattığı coşkuyla.. Kurtuluş Savaşı günlerini yaşayan, yaşatan şiir damla damla gözlerden yaşların düşmesine izin vermişti. Şiirle yurt, ulus yeni açmazlarda yol aradı kendine. Nasıl aşarız çıkmazları diye yol boyu konuştular iki koltuk arkadaşı.. Kimi yerde ayrılığa düştüler, kimi yerde birlikte vahlandılar.