Çaresizlik fikri yankı bulmadı !

" TÜRKİYE ÇARESİZ KALAN İNSANLAR DERNEĞİ " başlıklı bir blog yazdım. Okundu ama yankı yapmadı. Belki de ben iyi anlatamadım. 

Türkiye'de yüzlerce Sivil Toplum Kuruluşu var. Kızılay, Çocuk Esirgeme Kurumu, Kadın Sığınma Evleri vs dernekler çaresizlere derman olmuşlar ama öyle çaresiz insanlarımız var ki hiçbir derneğe sığınma imkanı bulamıyorlar. 

Toplumsal olayları izlediğiniz zaman görüyorsunuz ki çeşit çeşit çaresiz insanlar var. Yaşam hikayelerini dinlediğiniz zaman hayretler içinde kalıyor ve çaresizlik içinde kıvranıyorsunuz. Bu kadın ne yapacak, bu çocuklar nerede barınacak, gelecekleri ne olacak, bu " tek bacağını kaybetmiş ve yatalak ihtiyar " yaşamını tek başına nasıl devam ettirecek diye üzülüyor, şaşırıyorsunuz. 

Şimdi size yaşanmış ve yaşanmaya devam eden örnek bir yaşamdan özetle söz edeceğim. 

Hikayemizin kahramanı beyinsel bir hastalıkla dünyaya gelen Gözde Akkılıç. Esasında Doktorlar Programını veya Star Haber Bültenini (Uğur Dündar) dinlemişseniz konuyu çok iyi biliyorsunuzdur. 

Spastik olarak doğan Gözde Akkılıç emekliye ayrılmış mükemmel bir aile tarafından Çocuk Esirgeme Kurumun'dan 9.5 aylıkken alınmış ve %92 oranında rahatsız olan bu bebek büyük bir ihtimamla ve sevgiyle büyütülerek , üniversite mezunu olması sağlanmıştır. Kahramanımızın yayınlanmış üç adet kitabı da vardır. 

Gözde Akkılıç, halen Ankara Belediyesinde Halkla ilişkiler bölümünde çalışmakta ve hayatını kazanmaktadır. Ancak onu büyüten anne ve babasının büyük bir endişesi vardır. Kendilerinin vefatından sonra Gözde'ye kim bakacaktır? Zira Gözde'nin hayatını devam ettirmesi için teferruatlı bir bakıma ve yardıma ihtiyacı vardır. Bunu kim veya hangi kurum yerine getirebilecektir? 

İşte, Tahsilli , bilgili ve Türkiye şartlarına göre varlıklı bir anne, baba bile bunu düşünmektedir? Belki bugünkü aşamada Gözde Akkılıç için bir çare bulunabilir.Ancak medyanın hiç haberi olmadığı, tahsilini yapamamış ve varlıksız bir ailenin spastik çocukları ne yapacaktır? Esasında Özürlü Dernekleri var ama, ancak psikolojik veya benzeri yardımlar sağlanmaktadır bu derneklerce. Barınma, yaşam aktivitelerini yerine getirecek bir güce ve organizasyona sahip değiller bildiğim kadarıyla. 

İşte, Gözde'yi örnek gösterdiğim bu durumda, ÇARESİZLER DERNEĞİ , devreye girecek, barınma dahil her türlü maddi ve manevi destekte bulunacaktır.Bu kolay bir iş değildir. Zorun ötesinde zordur.Bunun aksini düşünmek ve söylemek olanaksızdır. Ancak toplumda çaresiz ihtiyarlar, çocuklar, kadınlar, hastalar var. Ve de şahit oluyoruz ki , mevzuat gereği bunlar, hiçbir sivil toplum örgütünden yardım alamıyorlar. 

Ne yapacak bu insanlarımız? Bu soru bu kadar kolay sorulmuyor? Bir çok olaya gazete haberlerinden ve TV ekranlarından şahit oluyorum ve vatandaşlarımıza ne şekilde yardım edilebileceğini düşünüyorum ve hangi yardım kuruluşu destek çıkabilir diye araştırıyorum ve bulamıyorum. 

İşte bunun için, ütopya da olsa, böyle bir fikri yazıya döktüm. Anladım ki kimse ütopyayla ilgilenmiyor.Yalnız unutmamalı ki Sültan Süleyman Viyana kapılarına kadar giderek bir hayali gerçekleştirmiştir.