Çatlak duvardan sızan kan damlaları

          “Bir siyah beyaz fotoğrafım ben” diyerek başlıyor sanki film şeridi. Ne gelen var ne de giden bu sinema salonuna. Sigaramın dumanıyla dolmuş ciğerlerimin nefes almaya çalıştığı dumanlı bir havada olan dört duvar eve benzeyen beyin tımarhanesinde. Satırlar uçuşuyor sağımda ve solumda. Yakaladıklarım oluyor fakat küçükken tuttuğum balıklar gibi elimden sıyrılıp kurtuluyorlar yine.

            Tamam tekrar deniyorum “ses kontrol bir iki üç”. Boğuk bir ses geliyor içimdeki dibi olmayan kuyudan. Yankı yapıyor her defasında, yüce dağları karşıma alıp haykırıyorum da onlar bana cevap veriyor gibi. Sen gibi ben gibi biz gibi. Yıkılması imkansız o yüce dağlar gibi.

            Gözümde ölen yaşlar var yüreğime gömerken toprak toprak şu satırlarımda. Bir nefes ve bir nefes daha. Çözülüyor içimde buz tutmuş acılar yerini yeni doğmuş hüzünlere bırakırken. Bir nefes ve bir nefes daha. Ben boğulurken anlatmak isteyip de anlatamadığım her şey denen o bilinmezlikler nehrinde. Bu kadar basit bir denklemmiydi benim için? Çözülmesi güç görünen soruların arasında takılı kaldığım sen. Bitti derken yeniden başladığım yerdeyim yani takıldığım soruda.

            Çatlak bir duvardan sızan kan damlaları olsun bunlar içime akıttığım. Akıtırken ucu bucağı olmayan okyanuslar yarattığım. Sıvası dökük, anlamı yitik, parçalanmış param parça olmuş tuğlaların arasında nefes almaya çalışan bir varlığım. Sözler kal dese de dinlediğim müziğin notalarında asıyor beni yüreğim. Sol anahtarına ihtiyacı yokmuş oysaki bir tenin başka tene misafir olması için. Kapısı yok artık bu tenin, bileti çoktan kesilmiş uzun bir yolculuğa çıkacak artık bedenim…

Çatlak Duvardan Sızan Kan Damlaları // Mert Kaan Mesut