Çelişkilerle başbaşa...

Herkes gidiyor ve ben yine çelişkilerimle başbaşa kalıyorum.Herşey ne kadar geniş ve anlaşılmaz geliyor bazen insana, ne kadar karışık! Ama aynı zamanda ne kadar basit, ne kadar önemsiz ve boş... İşte yine çelişkilerimleyim ama yadsımıyorum artık bu durumu.Hayatın binbir rengi, binbir çeşit yüzü var. Yani çelişkiler , onlar gayet doğal...

Ben sakin bir liman arıyorum sadece.Sakin , huzurlu, ılık ve güvenli. Ama "Aramayı, arzulamayı ve dahası geleceğe yönelik sürekli bir beklenti ve plan içerisinde olmayı bırakın!" diyorlar. Ve zaten "güven" miş, sessizlikmiş, dengeymiş... "Dünyalık kavramlar değil bunlar." diye de ekliyorlar.Onlar "gerçekçi" insanlarmış, öyle hissediyorum.Ben ; ya fazla hayalperest ya da anlamsızca umutlu... Hayır, ikisi de değil.Ya da evet ikisi de. Aslında tanımlamaların hiçbir önemi yok.Hepsi bir yere kadar götürüyor seni, sonra anlamsız kalıyor.Zaten hayatı , insanı kelimelere sığdırmaya çalıştığında , yarı yarıya boşalıyor içi.

Herkes birşey diyor.Anlar tükeniyor.Olaylar yaşanıyor.Kafan karışıyor, karışıyor, karışıyor...
"Bunaltı!"
Ve sessizlik sonra...Herşey geride kalıyor.
Karışıklıklarım, kızgınlıklarım, iç çekişmelerim , sabretmelerim, biriktirmelerim, dolup dolup taşmalarım, taşarken bile sessiz kalmalarım...Hepsiiiii, hepsi geride kalıyor.
Ve ben birden gülümsüyorum, umut her yerimi kaplıyor yine.
Yine içimden geçeni yapıyorum.Yine mimiklerim dolup taşıyor.
Uzun vadeli olamıyor, evet.Ama o an , bunları yaşamayı seviyorum.Rahatlıyorum.Deşarj olmak diyorlar ya, ondan işte!

Sonra hayatın içine dönünce bir süreliğine yetiyor o rahatlık.Ardından yavaş yavaş birikiyor yine birşeyler.Bir yerlerden, bir şeylerden rahatsızlığın oluyor gizli gizli, bastırıyorsun. Kızıyorsun, söylemiyorsun.Kaybediyorsun, kazanmak için.Mutlu olmak için mutsuzlaşıyorsun içten içe.
Ve son noktaya gelince artık, güçlü bir düdük sesi geliyor içimden.Sonra..?
Herkes gidiyor ve ben yine çelişkilerimle başbaşa kalıyorum.