Cenaze merasimleri.

Ölümü gördüm bu gün yine. Bir cami avlusu dolu insan. Musalla taşında dönüşü olmayacak yolculuğuna uğurlanmak üzere bekleyen kadın/erkek. Hep merak etmişimdir acaba şu an cevap verecek olsa neleri yapmak ister, neleri istemezdi diye...Öyle ya çok sevdiği arabası, büyük çabalarla aldığı evi, kirada ki dükkanları, yazın terasında dostlarına mangal yaktığı yazlık evi, onsuz olamam dediği eşi, gözümün nur'u dediği evlatları hepsi ama hepsi burada kaldı. Süssüz, özensiz beyaz bir pez parçasına sarılıp, alelacele kazılıp, yine alelacele bedeninizi indirdikleri bir çukura sizi gömüyor, yine alelacele toprağı üzerinize atıp çekilip gidiyor bir zamanlar çevrenizde sevgi yumağı oluşturan dostlar ...

Sonra gösteri kısmı başlıyor.Acısından ağlayanlar bile yemek telaşına düşüyor. Herkes bir yemek yeme derdinde. Sanki yıllardır açlar. Gerekçe çok inandırıcı "Ruhuna".. Bu arada mutfaktakiler dedikodu, erkekler kendi aralarında iş konuşmaya başlıyor. Eş, dost, komşu'lardan yemek yağıyor eve. "Ruhuna".. Ölü evinde, ölenin yakınları bir süre ikram için hazırlık yapamazlar. Yemek yapacak halleri kalmaz üzüntüden. Güzel bir gelenektir böyle zamanlarda yardımlaşmak. İyi günde sevinç dostlarla paylaşılırsa büyür, kötü günde ise kalabalıkla paylaştıkça unutulmasa da hafifler. Ama sonuçta kalanlar için hayat devam eder. Ya giden ? Onun yaşayamadıklarını bir daha yaşaması mümkün mü? O'nun sevdiklerine sarılması ? Hiç biri ihtimal dahilinde değil.

Ölüm alışmamız gereken , bildiğimiz bir son. Ne zamanı ne yeri belli. Emanet varlıklar, içine düştüğümüz zaaflar ve uğruna büyük mücadeleler verilen hırslar uğruna kırılan kalpler, unutulan insani değerler..

"Yarın ölecekmiş gibi yaşanmaz" derler. Tamam da ölümü de aklımızdan çıkartmamamız gerekiyor. Yoksa kırıp döktüklerimiz yaşarken bin kez ölmemize neden olur. Yaşamımız boyunca sahip olacağımız güzel ahlâk, inanıyorum ki öldükten sonra da "Hoş bir seda" olarak iz bırakacaktır ardımızdan kalanlara..

Mutlu ve kocaman sevgilerle kalın..