Cennetten özür dileyiniz

Madem ki, gölgeli günler unutuldu, yüzlerdeki perde kalktı

Madem ki, en uzak sokaklara bile güneş ulaştı

Neden hâlâkaranlıklar üzerimde

Neden hâlâışığı görmüyor gözlerim?

Hani sabah nerede?..

Bak, hâlâkorkak yalnızlıklar kapımda

Hâlâ yüreğim kör, ellerim zincirli

Derin ve ışıksız kuyulara komşuyum

Demek ki, hâlâ peşimde karanlık

Demek ki, hayatın pusulası bozulmuş özünde!..

Bir yanımda ateş, bir yanımda buzdan bir yanardağ

Yanıyorum, üşüyorum, güneş doğmuyor yarınlarıma

Aklıma şaşayım, kadın olduğumu unutuyorum!

Elbette üşürüm, iklimler değişti

Yollar bozuldu, kötülükler çoğaldı

Aspirinle kan sulandı, insanlık mahzene kilitlendi!..

Bu cadde, umudumu yitirdiğim cadde

Bu sokak, özgürlüğümün vurulduğu sokak

Bu yasaklar, kadın olduğum için konan yasaklar

Bu yabanıl düşünceler,ölüm fermanım,hayatımıncehennemi…

Şimdi söylesin bana:

Ben kimim?

HâlâCennet ayaklarımın altında mı?..

Yarınlarına, umutlarına kelepçe taktığınız

Kadınlar sizin kadınlarınız

Sizi yüreğinde taşıyan anneniz, kardeşiniz, eşiniz...

Sizi var eden insan...

Ki, siz onların varlığını yasakladınız...

Sevmesi, sevilmesi, gökyüzüne bakması

Güneşten bir parça ışık koparması

Suç sayıldı nezdinizde, zulüm gördü, saçından sürüklendi

Lanetlendi yavrularının gözü önünde...

Şimdi soruyorum size:

Nereye gitti anaların ayağı altındaki cennet?

Cenneti, cehenneme çevirdiniz

Sokak ortasında bir kadının daha düşlerini yere serdiniz...

Kadın olmanın bedelini,kurşunla ödettiniz...

Cennetten özür dileyiniz,

Biz kadınlar ölmeyiz...

Ankara/14 Aralık 2014

Rukiye Çelik