Cep telefonuna gülen ofis arkadaşı

Ofiste bir arada çalıştığınız çok sayıda iş arkadaşınız var. Odanızı paylaştığınız zat-ı muhteremler size sadece "Günaydın" deyip oturuyor.

Kulaklıklarını takıp, elindeki cep telefonuna gülerek saatlerce mesajlaşıyor mu?

Ofiste geçirdiği sekiz saatin sadece topu topu bir saatini çalışarak, diğer saatlerini internette dolaşarak geçiriyor mu?

Bir de masterlı doktoralı olanları var bu asosyal tiplerin.

Sadece sanal alemde yazışarak sosyalleşen, hiçbir muhabbete katılmayan, bir odaya girdiğinde sadece bir kişiye odaklanıp, diğer insanlara selam dahi vermeyen bu gençlere acıyorum ben.

Ne kadar çok başarı belgesi olursa olsun, benim gözümde "zir cahil".

Toplum içerisinde nasıl davranılması gerektiğini bilmeyen, zerafetten ve görgüden nasibini almamış bu insanlar, en iyi üniversitelerden mezun da olabilirler.

Üniversitelerde fizik, kimya veya en ileri teknik detayların yanında, sosyal ortamda bulunma, nezaket, insan ililşkileri dersleri de okutulmalı.

Ailede alamadığı eğitimi bari okulda alsın bu gençler.

Farkında olmak çok önemli. Onun davranşlarının uygun olmadığını malesef kimse ona direk söyleyemez. Çevresine bakıp, kendine bir çeki düzen vermek ona düşüyor.

Toplumda yaşamanın da yazılı olmayan kuralları vardır. Yaşadıkça da eğitebilir insan kendini. Tabi eğitmek istiyor mu? Orada da bazı soru işaretleri var. "Kendine Müslüman " yaşayan insanı sevmiyorum ben. Bir toplumda yaşıyorsan, verici de olmalısın. Maddi anlamda vericilikten bahsetmiyorum. Duygusal ve manevi açıdan.

Örneğin; O gün mutsuzluğu yüzünden okunan bir arkadaşının derdini paylaşmak veya doğumgünü olan arkadaşının mutluluğuna ortak olmaktır söylemek istediğim.

Özellikle de empati kurma yeteneği olmalı insanın. Güzel bir dünya için gerekli olan sadece küçük bir ayrıntı. Ancak, bu gibi küçük ayrıntılar önemlidir. Büyük parçayı oluşturmak için, küçüklere ihtiyaç duyulur.