Cibranî-57

16. yüzyılın sonunda Anadolu’da çıkan ve her menzili kana bulayan ayaklanmadan kaçan adam payitahta gitmiş. Burada en fazla “ibret taşı” dikkatini çekmiş. Her gün ve dahi gece ibret taşının yanında yöresinde vakit geçirmeyi gereklilik olarak duyumsar ve eyler olmuş.

Bu taşın daima değişen taşıdıklarıyla acı ve ızdırap uyandıran doluluğuna ürperti duyar uzun uzun düşünür olmuş. Aklında yaşamın nasıl yaşanması gerektiğine, nereye gidip nasıl davranacağına, ibret taşındaki gibi sona gitmemeye dair düşünceler devinip dururmuş.

Bir gece uyku ile uyanıklık arasında ibret taşı adamın kulağına fısıldadığı  “Bu fırtınalı yolda içi sevgi dolu olan bir kalp sığınabileceğin en değerli limandır. Limanların dini, dili, ırkı, cinsi, mezhebi yoktur. Ve gemiyi sağ salim kurtardığı için kaptana kızacak bir sahip de yoktur” kelâmı adamın kulağına küpe olmuş.