Ciğerimin bölüğü

Bayram tatili bitti. Vedalaşmak için anneannemin evine gittim. Elini öptüm, sarıldım.

- “Ciğerimin bölüğü torunum, kendine iyi bak” dedi.

- “Bakarım anneannem, sende kendine iyi bak” dedim.

6 yaşındaki kuzenim yanımıza geldi.

- “Anneanne ciğerimin bölüğü ne demek” dedi.

Anneannemin gözleri doldu,

- ”Benim ciğerim parça parça, benim ciğerim bölük bölük yavrum, ” dedi.

- “Nasıl bölük bölük” dedi kuzen,

Abin İzmir’de bir parçasını ona verdim, bir parçası sizde, bir parçası dayılarında bir parçası da Adana’daki teyzende” dedi.

O zaman bizimle gel dedi kuzenim, biraz bizde biraz dayılarımda kalırsın, burada tek başına kalma dedi.

Annennem bir parçası da evimde diye karşılık verdi.Burası rahmetli dedenden kaldı, kapısını kapatamıyorum, hem burası benim memleketim, “bülbülü altın kafese koymuşlar ah vatan vah vatan demiş” dedi.

Otobüse bindim, düşündüm. Anneanne dedim, sadece senin ciğerin bölük bölük değil, benimde senden farkım yok. İzmir’den memlekete gitmek için otobüse bindiğimde bir parçasını sevdiğim insana bırakıyorum, memleketten dönerken ise annemle babama, sevinç ve hüznü aynı anda yaşıyorum.

Meğer gurbet dedikleri, hasret dedikleri, özlem dedikleri şey ciğerlerinin parça parca olmasıymış.

Hepimiz için aynı değil mi? Hepimiz de yaşadık bunları, yaşıyoruz, yaşayacağız. Hayat, en sevdiklerimizden ayırıyor bizi, çil yavrusu gibi kimimizi oraya, kimimizi buraya dağıtıyor, ciğerlerimizi, kalplerimizi parçalara ayırıyor, varsın ayırsın, varsın dağıtsın, önemli olan içimizdeki sevginin, içimizdeki saygının bitmemesi.

Saygılar.