Cılız bir sesten, koca bir çığlığa...

Yüreğimizden geçenleri paylaşıyoruz hergün. Hergün birbirimizin hayatlarına dokunuyoruz aslında. Fikir birliği yapıyoruz yazdığımız ve aldığımız yorumlarla. Eleştiriyoruz, eleştiriliyoruz. Ve en önemlisi eleştirilmekten hiç rahatsız olmuyoruz.

Aslında; hayatlarımızın birer parçası oluyoruz her birimizin. En ilginç olanı ise biz birbirimizi hiç tanımıyoruz sadece tanımaya çalışıyoruz. Ve artık merak ediyoruz hergün yazı yazan parmakaların gerçekte kime ait olduğunu. Buluşmak istiyoruz o yüreklerle. Nerede ve nasıl olduğunu umursamadan.

Sabırsızlanıyoruz...

Görmediğimiz yüzlerin, duymadığımız seslerin takipçisi oluyoruz hergün. Yüreğimizdekileri paylaşırken ortak oluyoruz yazarların sevinçlerine, hüzünlerine, vedalarına, aşklarına, dostluklarına, paylaşımlarına... Acıların paylaşıldıkça azaldığını görüyoruz gelen desteklerle.
Ve aslında birbirimize paylaşmayı öğretiyoruz. “Dost kolay bulunmaz” deyimini çürütüyoruz bloglara yaptığımız yorumlarla.

Atılan mailler, yapılan yorumlar hiç bitsin istemiyoruz. Çünkü onlar uzaklarda bir yerlerde birilerinin, yüreğimizin sesini duyduğunun tek kanıtı oluyor bize.

Birlik olmayı öğreniyoruz en zorlu anlarda. Cılız bir sesten, koca bir çığlığa dönüşebiliyoruz.

Ve bu çığlığı her geçen gün büyütüyoruz.

Ve hiç bitsin istemiyoruz....