Cinayet

Hayatına o kirli, kömür dumanı kaplamış küçücük atelyede başlamıştın. Sen ve senin arkadaşların, hepinizi aynı boya getirmiş, bir çuvalın içine tıkmıştı yaşlı adam. Sonra hergün birinizi alıp uzun uzun işlemiş, saatlerce ince uzun halinize gelinceye kadar terini damlatmıştı üzerlerinize. Çekici ile ince ince şekillendirdi, her kıvrıma kendinden birşeyler ekledi. Tam herşey bitti derken aldı sizi, kızgın mı kızgın bir ocağa soktu.

Bu ocakta o kadar ısındın ki neredeyse seni sen yapan tüm değerlerin tekrar oluştu. Hele bir de seni alıp soğık suya batırdıklarında, işte o an derinliklerindeki sakin, yumuşak ruh gitti, yerine sert, hırçın birşeyler geldi. Sen bile ne olduğunu anlayamadın ilk anda ama artık sen eski sen değildin, istesen de istemesen de değişmiştin. Bir bir diğer arkadaşlarına baktın, onlar da senin gibi değişmişler sert, buz gibi soğuk bakışlarını etrafa saçıyorlardı. Yaşlı adam herbirinizle ilgilendi yeniden, göz nuru ile oyduğu, şekil verdiği ağaçları yerleştirdi yerlerine.

Şimdi herbiriniz bıyığı yeni terlemiş birer delikanlı gibi atak hercai meydan okuyordunuz. Yaşlı adama vız gelirdiniz tabii. O sizin gibi nicelerini görmüş geçirmişti. Sizi yine bir çuvala sokup beğenilmeye götürdü pazara günlerce. Ta ki bir gün hastalıklı ince, çelimsiz pis bir herif seni evirip çevirip, sonra da kaytan bıyıklarında deneyip beğenene kadar. Belinin arkasında kuşağı ile kemerin arasında gezdin günlerce. Arkadaş muhabbetlerine meze oldun, kavunu kestin rakının yanına. Zaman geldi gözdağı oldun serseriye yaşamı devam etsin diye. Memnundun hayatından, serseri onsekiz yaşında bir orospunun etine sokuncaya kadar seni. Çıkarınca etden, yere damlayan kanda senin gözyaşlarının olduğunu kimse bilemedi. Şimdi emniyetin tozlu raflarında, soğuk madenin üzerindeki kurumuş leke ve sapına iliştirilmiş bir etiketle bundan sonraki hayatını düşünüyorsun.