Çıplak Pencere!

Biraz fazla mı şımarmıştım, söylenmemesi gereken bir durumu açığa mı çıkarmıştım tam olarak hatırlayamıyorum, masa altından annemin ayağı hafifçe uyarıyor beni.

“Anne, dürtmesene masa altından!”

Gülüşmeler eşliğinde, “Ah şekerim bu da pek açık boyacı!”

******

Geçenlerde canım sıkılıyordu, habire gözüme çarpan bir test bu kez pek bir cazibeli göründü, dur bakalım sonuç ne çıkacak diye başladım çözmeye; Doğruluk mu cesaret mi?

“Eh canım, siz de pek doğrucu Davut’muşsunuz” çıktı sonuç!

Eee, ama yani, sorulardan bir tanesi şöyle: İşten izin aldınız ve sevgilinizle yemek yerken patronunuz gördü, ne yaparsınız?

İfadeler tam aklımda değil ama üç aşağı beş yukarı seçeneklerden bazıları şöyle: Bilmem ne şirketinden bilmem kim bey diye tanıştırırsınız, böyle bir nedenle izin almam zaten, alelacele bir mazeret uydururum, sevgilimi patronumla tanıştırırım çünkü zaten izin alırken söylemiştim.

Hah işte, sonuncu şıkkı işaretledim elbette!

Aslında sevgilimle yemek yemek için izin almam normal şartlarda, demek ki önemli bir buluşmaymış; eee madem önemli, göğsümü gere gere izin isterim, zaten o arada tüm işlerimi de toparlamış olurum!

Böyle işliyor mekanizmam, ne yapayım!...

******

Konuşurken karşımdaki kişinin gözlerinin içine bakarım, içgüdüsel elimle koluna falan da dokunurum, kadınmış erkekmiş hiç fark etmez!

Arkadaşın kızı erkeği olmaz diye yetiştirildik zira… Neyse…

Bazı adamlar bunu yanlış anlar, vallahi, kur yapıyorum diye düşüneni de vardır belki içlerinde içten içe, bir başka karşılaşmada anlarlar gerçeği anca…

Biri vardı ki, hani kelli felli denilen türden, böyle üzerine alınmış zahir, “Size aşık oldum” dediğinde “Aman yapmayın!” demiştim de neredeyse azar işitmiştim: Geçen gün tanıştırıldığımızda gözümün içine içine bakıyordunuz ama!

******

İşte böyle…

Burası “Çıplak Pencere”!

Her ne biriktirmişsem yaşamdan, ki hatalarım da buna dahil, her ne düşünüyorsam, hattı zatında hissediyorsam insana, aşka dair yer alacaktır burada, örtüsüz… Giysisiz…