Çıplak tene giyilmiyor ayrılık

şehir mi zalim, biz miyiz şehri zalim kılan

şafaklar mı renksiz, biz miyiz renkleri solduran

sokaklar mı yorgun biz miyiz sokakları yorgun kılan

hevesim soğruldu

şevkim zeril zebil

daha hala bu hayatın acemisiyim

hala bu düzenin çömeziyim

kan revan içinde hep kabuk tutan yerlerim

delik deşik, aldığım her nefesten ciğerlerim

vazgeçtim bu savaşın tarafı olmaktan

formalite icabı hayatlardan…

bu keşmekeşin içinde

‘içine hayat çekmek değil kolay’

bu toz dumanın içinde

kendini bulmak değil kolay

daha hala bu hayatın acemisiyim

hala bu düzenin çömeziyim

hevesim soğruldu

şevkim zeril zebil

yıldırılmış bir halde savruldum sokaklara

sokaklar mı yorgun biz mi sokakları yorduk

bin pişman bi düşman..

hep devrik cümleler kurdum

farkı yok hiç cendereden , yaşarken tabuta kondum

benden başka duyanım yok

benden başka bilenim yok

kendim bile bana tahammül edemezken

bağırsam kime ne faydası var

çıplak tene giyilmiyor ayrılık

dünle birleşince daha da artıyor ağırlık

şafaklar mı renksiz, biz mi renkleri soldurduk

yoksa hep mi ebedi huzurdan kovulduk!?