- Kategori
- Şiir
Düşey ışık

Sahipli geleceklerden çalınmış zamanlarda çocuklar,
Yeter ki gün aksın, kim diyeler özgürsün, kimin zamanlarındasın,
Büyüklerin kulunçlarına saklandılar: Işık kapkaraydı, korktular.
Gelecekten çaldıkları ekmekleri ufalayıp, çiğneyerek yedirdiler,
Son büyülerden nazarlanmış geleceksiz bebekler, çiğnediler.
Toprakları çiğnediler demirsizlikten,
Topraklarını çiğnediler onursuzluktan: aç, mama!
Hepsi nedenliydi,
Ne denli çoktular!
Ekmek parası, yaşam sevdası, akan gün, dolan çeşme,
Ve kese.
Kesip atmayı öğretti hayat, eğer öğürlüyse,
Dertler…
Kim dedi, o dedim: ilk bıkan.
Yalan!
Yük ağır da ondan…
Yükü ağırdır, koyacak yer olmadığından.
Bencillik ne kibar kelime, şairler ne çok bilirler; tüm zekilere kısaltılmış kelimeler.
Ruhuna tersiz serin, beynine gitmeler, sonrası hüzün: işte bildiğin şiir senin; yarınsız kelimeler.
Yeter ki gün aksın, kim diyeler özgürsün, kimin zamanlarındasın, yeter ki güne aksın karanlıklara kelimeler.