Çırılçıplak...

"Bu geceyi beraber geçireceğiz" dedi kadın... "Sadece sen ve ben."

"Gel" dedi... Elinden tuttu adamı... Siyahlardan bir siyah... Odaya girdiler.

Odada... Bomboş duvarlar... Bir yatak... Bir koltuk... Bir ayna... Ve kadının dingin... Adamın heyecanlı solukları vardı.

"Kimsin sen?" dedi kadın... "Bana kendini anlat."

Konuşarak değil... Gözleriyle sordu bunu.

"Biliyorsun... Ben... Ben..." Sustu ve yatağa baktı adam. O da konuşmamıştı... Ama anlatamamıştı da.

"Çık dışarı" dedi fısıldayarak kadın.

Ne olduğunu anlamadan.... Şaşkın... Çıktı adam odadan.

Ertesi gece adama, aynı soruyu sordu kadın... Adam küs gözlerle baktı kadına... Cevap vermek yerine sinirli sinirli yüzüne götürdü elini... Parmaklarıyla gözlerini kapattı.

"Çık dışarı" dedi yine kadın... Umudunu yitirmemiş sesiyle.

Üçüncü gece kadının gözlerine... Koltuğu, yatağı merak ederek baktı adam.

Aynayı görmemişti...

Bu şekilde günlerce sürdü.

Soru ve oda... Hiç değişmedi...

Ama adam her defasında anlamaya çalıştı olanları... Yaşananları... Ve kadını.

Kadın yorulmuştu artık... Hem de çok... Sabrı tükenmişti.

Bir gün... "Son artık bu gece... Yeter" dedi.

Adam geldiğinde bu defa... Odada aynayı gördü... Aynada yarısı çıkmış giysileriyle kendini... "Ben"liğini.

Kadınınsa... "Ben"liği çırılçıplak...

Kadının gözlerinde aynı soru...

Adam anlamıştı nihayet kadını ... Çünkü kadın "Sadece sen ve ben " demişti.

O da konuşmadı... Onun da cevabı gözlerindeydi.

Onun olmayan giysilerini bir bir soydu üzerinden adam.

Şimdi o da "benlik ve bencilliklerinden" soyunmuş... Çırılçıplaktı.

Kısa bir an baktı kadına... Sonra usulca sarıldı...