Zehirli sarmaşık duygular..

Ve nihayet yalnızlığımla başbaşayım bir çocuk masumluğuyla, bir kedi sokulganlığıyla..

Yalnızlık dediysem öyle dipsiz kuyularda yada karanlık oda köşelerinde yaşanan yalnızlıklardan değil benimkisi . Kalabalıklar içerisinde yaşanan yalnızlıklardan.. Çevrem sağım solum insan dolu, bir’’ ah’’ desem koşup gelecektir hepsi, fakat hiçbiri çare olamaz içimdeki yalnızlığa, boşluğa, sızıya...

’’Seni gördüğüme sevindim’’ diyeceğin kimse yoktur etrafında...Yada bana öyle geliyor.Belki haksızlık ediyorum eşime dostuma şuan...Kimse alınmasın bu sözlerime elbette çevremdekiler benim sevdiğim, önemsediğim kişiler, çaresizliğime çare olmak için elinden geleni ardına koymayacak kişiler fakat olmuyor ben yinede yalnızlıklar ve çaresizlikler içerisinde hissediyorum kendimi..

Alışmalıyım diyorum bu korkunç derecede acı veren yalnızlığa alışmalıyım...Aslında yaşadığım bir kavram kargaşası ...

Hem vazgeçmek isteği hem unutamamak korkusu

Ne tuhaf !!!

Dışarıdan gıpta ile bakılacak yaşantı sergilerken, kendi içimde yaşadığım çıkmazlarımlayım...

Her şeyi satın almaya gücüm var iken, parayla pulla alınamayan değerlere sahip olamadığım için kahırlar içerisindeyim...

Neden Allah’ım neden ?

Hiç mi sevmiyorsun beni..Dualarımı neden kabul etmiyorsun?...Hani sen imkansızlardan imkan yaratandın...Olmazlardan oldurandın...Oysa ben elimden geldiği kadar sana iyi bir kul olmaya gayret ediyorum...

Biliyorum isyana giriyor bu dualarım...Yine de senin sonsuz merhametine sığınıyorum..

Sen bir kulunun bu kadar acı çekmesini istemezsin.Neden peki o zaman bu olumsuzluk...

Olmuyorsa vardır bunda da bir hayır demekten başka çare bırakmıyorsun bana...

Allah’ım beni böyle acılarla baş başa bırakanın hiç mi günahı yok...

Tüm bu acılarımın vebali bir gün gidip onu bulacak mı?...

Ve ‘’O ‘’ anlayacak mı ?..Bana yaptığı haksızlıklardan dolayı başına gelenleri..

Çok merak ediyorum acaba bir gün‘’O’’nu unuttum’’ yazmayı becerebilecek miyim bu sayfalara..

Hala gayretler ediyorum alışmaya hala.....

Artık müzik dinlemiyorum, dinleyemiyorum....Çünkü müziğin her ezgisi veya içerisinde geçen her okkalı sözler kalbimi acıtıyor...Duyduğumda ise kulaklarımı tıkıyorum..

Daha az ortalıklarda dolaşıyorum daha çok uyuyorum...Uyumadığım vakitlerde de kendimi ya sokağa atıyorum yada bir arkadaş ziyaretinde buluyorum...

Kitaplarla daha çok haşır neşir oluyorum yada ders çalışıyorum...

Dikkatimi, ilgimi, düşüncemi farklı yönlere yöneltmeye çalışıyorum ki yalnızlığım zehirli sarmaşık gibi sarıp sarmalamasın tüm ruhumu..

Nasıl olduğunu anlayamadım, farkına varamadım..Nasıl tüm ruhumu, benliğimi bir örümcek ağı gibi sardığını..Şimdi de bu ağlardan kurtulmak dendiği kadar kolay olmuyor elbet...Boş ver demekle boş verilmiyor..

Artık onu hatırlatan hiçbir hatıra bırakmadım..Ne varsa ‘’O ‘’na dair hepsini sildim.Ondan gelen resimlerini, yazılarını, onu hatırlatan her şeyi.....Hepsini dediysem, hepsine elim varmadı yinede...Yine kaldı önemli olan bir tanesi ...Bende tamamen bittiği an, o da silinecek o gün geldiğinde.....

Temennim o günün tez vakitte gelmesi...