Çocuk olmayı özlemek

Evimin bulunduğu siteyi çok seviyorum.
Güzel bir site.
Temiz.
Sessiz.
Sakin.
Kırk sekiz daireli üç bloktan oluşan bir site.
Sitenin yarısı başka şehirlerde oturduğu için yaz aylarında konutlarını kullanıyorlar.
Çocuk sayısı da hayli fazla.
Ve site sakinlerinin çocukları, yaz akşamlarında siteyi cıvıl cıvıl bir hale getiriyor.
Kâh bisiklete biniyorlar.
Kâh saklambaç oynuyorlar.
Kâh koşmaca.
Kâh yakar top.
Gece yarılarına kadar süren oyunlar.
Kızımı kimi zaman eve sokmak hayli zor oluyor.
Ve geç saatlerde eve gelip, duşunu aldıktan sonra, deliksiz bir uykuya dalıyor.

Çocuklar oyun oynarken onların o neşeli oyunlarını izlemek sanırım dünyanın en keyifli işi.
Oynadıkları oyundan bu denli zevk alan bir topluluk daha önce hiç görmemiştim.
Hemen senaryolar yazılıyor.
Roller paylaşılıyor.
Ve oyun başlıyor.
Hep birlikte hareket ediyorlar.
Zaman zaman bir birlerine kızanlar oluyor.
Zaman zaman ufak çaplı küslükler yaşanıyor.
Kızımdan alıyorum haberi.
Ama küslük ve kızgınlıklar uzun süreli olmuyor.
Devrisi gün hiçbir şey olmamış gibi kaldıkları yerden devam ediyorlar.

Sitenin çocuklarını oyun oynarken izlediğimde, onları nede çok kıskanıyorum.
Kimi zaman onların yerinde olabilmeyi ne kadar çok istiyorum.
Dolu dolu bir çocukluk.
İnsan ister istemez bir özlem duyuyor çocukluğuna.
Ve tekrar o günlerin özlemi insanın yüreğinde inceden inceye bir burukluk yaratıyor.
O günleri tekrar yaşayamayacak olmanın hüznü belki de.

Büyümek.
Okul bitirmek.
İş sahibi olmak.
Evlenmek.
Çocuk büyütmek.
Ve saire.
Yaşam bir mücadeleye dönüşüyor.
Hem de sıkı bir mücadele.
Sıkı bir yarış.

Oynasınlar çocuklar.
Hem de doya doya.
Dolu dolu.
Bir daha bu günlere dönemeyecekler.
Ve yıllar sonra, bizim hüznümüze ortak olacaklar.