Çocuk ve ben

Umrumda değil
Ne bahtsız zamanın pençesi
Ne de şehirlerde  kalan hatıralarım.
Sağır,kör ve dilsiz kimyasızlarla
Ağlar gözler yüzünden
Kristalleşen bin yıllık acıyım ben.
Kimseler bilmez
Dağlar dolanan
Bir karacanın geceler uçuran gözlerine
Ve boyunları birbirine dolanık kuğuların
Tertemiz aşkına tutsağım ben.
Bir de terli zambaklar aklığındaki
Yaşam ocağı çiğler simyasına.

Ahh ben!
Yüreğinde sevgi
Göğün halısında  yürüyen
Ve yıldızlar ışığında
Göksel şarkılar söyleyen
Düş yorgunu ben!
Ve kurşun vınlamalı ağıtlarla
Omuzlarda götürülen sona ağlayıp
Perişan ömrünün zor çağında
Yoğun hüzün ürpertileri içindeki
Bakırdan eğirilmişcesine
Kızıldan saçları olan çocuk!

Sizler de gördünüz sanırım
Bir hüzün kasırgası içinde
Kiprikleri mızrap çocuğun
Acının tellerine nasıl vurduğunu.
Turnalarla yanyana giden
Bereketli bir buluttandı,
Çiçek yüklü yemiş dalındandı
Yaşama sevinci kırılan
Ve kaygıları elinde kalan
Bahar yüzlü çocuk.

Ahh nasıl da çekip aldılar elinden
Yanaklarına öpücükler konduran sevdiğini.
Gülpembe gülücükleri,
Kelebek konuşu dokunuşları
Ve büyüyemeyen düşleri ardında kaldı
Mutlu gülüşleri ve kardan beyazlığı.

Ey kötülüğü ve zulmü hızlandıran
Ve ölü yalanların ağır kokusunda
Eski çağları ve göğün incilerini kemiren
Haram ve günahın döşemesine
Saraylar kuran insanlık ayıbı
Bir ölünün soğuk ellerine tutsak ettiniz
Çocuğun o tatlı düşlerini.