İnsanlar, ahhh insanlar!

İnsanlar, ahhh insanlar!
Kalbin acısı
Ben sevgisine tutsak
Gönlünü sevgiye kapatmış insanlar!

Tamahın tuzaklarından
Ve haramın esaretinden
Kurtaramadınız bir kendinizi.
Sakladığınız yanılgılar yüzünden
Şaha kalkmış bir küheylan gibi
Düşümde şafağın kızıl gülleri
Karanlığınıza kişner ruhum.

Göğün kulağı evrensel melodisinde.
Yerin doymaz gözleri ise
Bulutların buğdaylar çayırında.
Bense yaralı duygular taşırım içimde.
Özel şarkılar söylerim yunuslar gibi
Barut dumanlarında uçuşan can parçalarına
Ve avuçlarında sımsıkı tuttuğu ülkesiyle
Kıyılara vuran ölü çocuklara.

İnsanlar, ahhh insanlar!
Çıkarlarınızın zevkine kanıp
Nasıl da yanlış yorumladınız
Körü körüne
Temelsiz ve boş düşüncelerle
Yerin ve göğün yasalarını
Sonsuzluğun iradesini
Ve onun kutsal kitabını.

Gezgin yüreklerinizdeydi oysa
Bütün iyiliklerin gözeleri.
Acıları doğuran körlüğünüzle
Nasıl da güzellikleri öldürüp
Uydurma yazgılara yüklediniz hep
Yokluğu ve insanı eksilten kötülükleri.

İnsanlar, ahhh insanlar!
Yüzyılların çığlığına kulak tıkayıp
Adaleti ve barışı yok sayan insanlar!

Yalanlarınızın ucunda aklın kitabı
Saldırıp duruyorsunuz ölümcül ellerinizle
Ve çok yüzlü dillerinizle
Gerçeğin görkemli armağanına
ve yüreğin mutlu doğruluğuna.

Bahtsız zamana ve ihanetinize,
Kelepçe vurduğunuz özgürlüğe
Ve birlik olmuş zorbalığınıza inat
Duygulu ve derince devinen ve
Konuşan aydınlık ruhumu dikeceğim
Acıların kemirdiği soylu yüreklerin
Karanlık mezarlar sessizliğine.

İnsanlar, ahhh insanlar!
Uyanın artık tutkularınızın yıkıntısına!
Ayak bağlarınızdan kurtulup
Kendi zindanınızdan çıkarak
Bilginin içsel dinginliğiyle
Rahat ve huzurluca yükselip
Kurtuluşunuza erin artık.