Çocuk ve mutluluk

Mutluluk kaygan bir kelimedir, çünkü çok yakın bir zamana kadar cevaplanması zor bir soruydu. Mutluluk sadece belli dönemlerde politikacıların hedefi oldu ve insanlar üzerinde sürekli kullanıldı fakat bir türlü yapamadıklarını gösterdiler.

Mutluluk, gelişen, refah: bu terimler mutluluk hareketi içinde olanların birçok kişi tarafından birbirinin yerine kullanılır, fakat hepsi ustaca farklı şeyler ifade etmektedir. Örneğin; siyasette her zaman kullanılır ve önlemler almak isteyen ya da isteyenler ile bir sorundur: onları ölçmek için ne isterseniz aşağı kestirmek zordur. Genel olarak, zengin ülkeler yoksul olanlardan daha mutlu, ama mutluluk içinde farklılıkları zenginlik farklılıkları tamamen orantılı değildir. Mutluluk, ya da en azından tartışma, hepimizin etrafında aniden olduğunu kendi halkının mutluluk yerine, kişi başına düşen Gayri Safi Milli Gelir ölçmek için arıyorlar. Bu ölçümleri yapmak yerine mutluluk ölçümleri yapsalar nasıl bir sonuç çıkacak acaba. Bireysel düzeyde, bunu sadece kendi yönergeleri ile izlemiş olmasalardı ve empati kurmuş olsalardı tam bir mutluluk durumuna ulaşacağımıza bizleri ikna edeceklerdi. Aslında bir konu olarak bakıldığında insanın varoluş amacını hepimiz biliyoruz ve erdemli bir hayat yaşamak için her şeyin bizlerin elinde olduğunu da biliyoruz peki neden şimdilerde başkalarının istediği şekilde oluyor? İyi olmanın nedeni çok uygulama, saygılı, şefkatli, bağışlayıcı vs. kişinin "iyi" bir insan olduğunu sağlayacaktır. "İyi" insan kelimesinin modern anlamda "mutlu" bir kişi olup olmadığı konusunda, soru açıktır. Örneğin; hiçbir çocuk hayal kurduğu zaman para istemez her zaman mutlu bir dünyasının olmasını ister. Bu nedenle para mutluluğu sağlayamaz. Ve aslında en önemlisi hangi yaşta çocuklar para öneminin farkında oluyorlar ve bu durum çocuklara nasıl aktarılıyor. İtiraf etmeliyim ki gözlemlerime dayanarak, ben kuşkuluyum. Çünkü çocukların paranın hâkimiyeti altına girdirildiğinin ve mutluluktan çok uzakta yetiştirildiğini görüyorum. Çocuklar için genel yaşam memnuniyetini artırmak bile, onlara memnuniyeti özellikle sosyalleşme ve eğlence için iyi bir çocukluk dönemi geçirdiğini düşünün. Bu şekilde yetişen çocukların kendi fikirleri olacak ve bunu özgürce söylemek isteyecekler. Bunların sonucunda yetişen bireyler her zaman farklı bakış açılarından bakarak daha iyi bir toplum olma yoluna girilecektir.

Sonuç olarak bir çocuğun yetiştirildikten sonraki karakteri mutluluğu için önemlidir. Özellikle, daha mutlu çocuklar daha sosyal ve daha az utangaç olurlar. Çocukların mutluluğunda kişisel anlam artırılması maneviyat ve mutluluk arasındaki ilişkiyi sağlamak ve başkalarına karşı şefkat duygularını ifade edip bu nezaket eylemleri gibi fedakârlık eylemlerinin oluşmasıyla sağlıklı, düşünen ve kendi fikirleriyle hareket eden bir toplum yaratılmasıyla mutlu bir ülkenin olmaması için bir neden kalmayacaktır.