Çocuklarımıza Hediyemiz Olsun

Gezi Parkı direnişi başladığından beri kulaklarımda bir şarkı çalıyor sürekli. Hem çocuk hem anne oluyorum, bazen hangisiyim karıştırıyorum. Bu yazımla tüm Türk kadınlarına, tüm annelere ve babalara sesleniyorum. Kafamın içinde durduramadığım o şarkıyı sizlere de hatırlatmak istiyorum. Gözlerim doluyor, yüreğim sızlıyor, bir yanda da içimi umut sarıyor.

Bir bahçe bırakın biz çocuklara, göklerde yer açın uçurtmalara

Oynaya oynaya gelin çocuklar, el ele verin çocuklar

Bir barış bırakın biz çocuklara, ulaşsın şarkımız güneşe aya

Oynaya oynaya gelin çocuklar, el ele verin çocuklar

Bir dünya (vatan) bırakın biz çocuklara, üstüne yazalım sevgili dünya (Türkiye)

Oynaya oynaya gelin çocuklar (gençler) el ele verin çocuklar (gençler)

Hepimiz bir zamanlar çocuktuk, şimdi çocuklarımız var ya da çocuklarımız olacak. Bir çocuk öğretilmediği sürece arkadaşlarını yargılamaz, ayırmaz; sadece gülümseyerek ona adım atar ve onunla vakit geçirir. Mutludur, mutlu olmak, eğlenmek, öğrenmek, büyümek ister. Küstüğü zaman o küslüğün içinde bir içerleme, bir sevgi vardır. Kendini fark ettirmek ister, arkadaşı peşinden gelsin ister, “seni seviyorum”u duymak ister. Belki de artık tekrar bir zamanlar çocuk olduğumuzu hatırlamanın ya da çocuk gibi davranmanın zamanı gelmiştir.

Bizim dünyada hele Türkiye’de ötekimiz olamaz. Öteki yarı dediğimizde bile bir bütünden bahsediyoruz. Artık bütünün kaynaşma, hoşgörülü olma, anlama zamanı gelmiştir. Bir anne olarak öncelikle Türk kadınlarına sesleniyorum; kendimiz için, çocuklarımızın geleceği için “el ele verin Türkiye”, “hoşgörüyle, kardeşlikle örnek olalım dünyaya”, “bir barış bırakalım çocuklarımıza, ulaşsın şarkıları güneşe aya, bir Türkiye bırakalım çocuklara, üstüne yazsınlar sevgili Dünya”…

Arzu Bıyıklıoğlu

NLP Uzmanı ve Yaşam Koçu 

www.arzubiyiklioglu.com