Çocukların çıplak ayaklaında ısınır hayat

İnce gömlekli çocuklar anlar ilkönce, sonbaharın geldiğini. Enselerinden girip, sırtlarını sıvazlayarak, bağırlarından çıkan karayel, kötü bir haber gibi ürpertir. Anlarlar o an, sonbahar sözcüğünde, baharın olmadığını.

Tarhana çorbasına dalıp çıkan gemiler gibidir çocukluk. Kömür gözler saklambaçtan gülse, gelin abladan mektup gelse, dayının yeleğinden şeker düşse; kalbini doldurur mu mutluluk… Dar gelen, soluk renkli kazakların, devre mülküdür çocukluk. Yıllar geçse de sekiz yaşında, üşümemek için büyümez çocukluk...

Yaz gibi- kış gibi- güz gibidir hayat…Baharsız, soğukkanlı, üç harfli, üç ok. Çocukların çıplak ayaklarında ısınır hayat…

Sıcak ekmek kokusu sürsen gözlerine, bakışsak. Bir dilim beyaz peynir olsam, yeşil soğan yesem, öpüşsek. Annem sana, terlik pabuç alır sevgili hayat. Dünyanın bütün yoksullukları içinde, çocukların yakasını bırak.

Dünya ne güzel bir portakal. İçi sulu, dışı sulu. Yavru kuşlar ölmez kolay kolay. Böcekler kardeş. Ayrık otları dövüşmez filizlenirken. Kurtlar yemez birbirini. Bu erdemi bize de ver hayat.

(Güneydoğuda ödedim vatanıma askerlik borcumu, portakalı yaşamında ilk kez görüp, kabuğunu soymadan yemeye çalışan çocuklar tanıdım, yaşamında ilk kez makarna yiyen ihtiyarlar tanıdım. Öncesinde ve sonrasında, Torosların, Yörüklerini tanıdım. Benzeri bir kaderin içinde, benzeri bir zaman tünelinde, aynı kederle yürüdüklerini gördüm.)

<öfkem benim,="" bir="" fırtına="" şimdi,="" birer="" birer="" tüm="" çocuklar,="" salıncak="" kurdular="" tüm="" parmaklarıma,="" sallamak="" ister="" yüreğim…="">

Bir iş seyahati için güneydoğuya gidip, çektiği resimleri bana gönderen arkadaşım Sibel, içimdeki acıyı körükledi tekrar…Fotoğraf ta onlardan biri.